Zgłoś

Życie rozbiło się jak kruche szło z jego kieliszka piłem kiedyś wino to co do ust wpada jest święte zostały plastikowe kubki przeklęte   wypiłem jednorazowe szczęście z jednorazowego kubka powoli teraz jest poddane recyklingowi pragnę go choć odrobinę więcej nie mam już z czego się napić otwieram usta wystawiam język czekając na szczęścia deszczyk o którym wciąż śnię i będę śnić zebrały się chmury była nadzieja a tu smutek zaczął padać rzęsiście jasna i ciemna to mokra cholera klnąc piłem spragniony jak liście życie to barman co emocje polewa gdyby chociaż nalało kieliszek szczęścia częściej to co spragnionemu sercu miłe lecz pić trzeba nie będę wybrzydzać żyjąc nieustannie emocje piję ustami co wiecznie spragnione pić wciąż muszę pić wciąż trzeba prosto z chmur kieliszka czy kubka wszystko wypija moja spragniona dusza szczęście powoli nieszczęście duszkiem oba ciągle życie naprzemiennie miesza piję to co nalewa tęskniąc za szczęściem

Coś się zawsze pisze na nowo. Pzdr.

Podobno tylko głupcy wiele mówią, no to jestem wciąż głupcem :-) Ot, refleksja, mimo wszystko :-) Pzdr :-)

Z perspektywy dziecka one dopiero mają wiele do opowiadania!  W rzeczywistości, te pejzaże może czasem pojawią się w jakiejś rozmowie, a żyjemy realnie tylko kilka ruchów do tyłu i do przodu :) Pzdr :-)

Teraz coraz mniej dzieci tak się bawi, trzeba podstępem ich w świat kamyków, piasku i realnej przestrzeni. Tak, to prawdziwa katedra, wręcz powinna być już profesorska ;-)   Najbardziej ujęło mnie to porównanie. Bez dzieci świat nie ma sensu. Pozdrawiam :-)