Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

(tylu ostatnio zwiewnych ikarów)


Rekomendowane odpowiedzi

"jeszcze paru na tym świecie jest ikarów" - Czerwony tulipan

 

 można nad tym wierszem b_b można popracować

 

lecz gdzieś w Polsce,

o tym mowa,

trafiła się ikarowa

z klawiaturą i przy barze

rzekła ja wam dziś pokaże

zaraz machnę kawał wiersza

będę najoryginalniejsza 

wyskrobała jak umiała

i trzy drinki w siebie wlała

odleciała nie przecudnie

prozaicznie na południe

optymizmem nas napawa

śpi spokojnie nie przeszkadza

:)

 

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Jacek_Suchowicz Jacku, chyba źle mnie zrozumiałeś. W zasadzie nie wiem, jak zareagować na Twój wierszowany komentarz, bo czuję, że mnie osadziłeś w PL-ce. Nie chcę się tłumaczyć. 
 

W Warszawie, w ostatnim czasie często czytam o skokach z wieżowców. Samotność, stres, zamknięcie z korony, brak więzi, zmęczenie, depresja, stany lękowe/choroby psychiczne itp. Lawina przypadków - obstawiam, że z czasem ktoś zrobi reportaż o tym, bo że korona wpływa masowo na psychikę to wiemy. Państwo nawet finansuje i reklamuje telepomoc psychologiczną 
 

Zapisałam myśl po porannej, kolejnej informacji o samobójczym skoku. Nie wiem czy wiersz dobry czy zły, nie mam aspiracji. To tylko zapis. I nie szukam oryginalności. Po co?

bb

@Domanski Programem naszej sztuki jest proletariacki onanizm. (A czysta wódka ani honoru ani munduru nie plami). Za mało się znam na urodzie, sztuce i alkoholu aby zrezygnować z prostego pisania. Dziękuję za obecność. bb

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

jeśli już to w peelce CZ. T.

wybacz ale piszesz to w taki sposób, że ostatnią moją myślą mogli być Ci osamotnieni nieszczęśnicy

Nie podejrzewam Ciebie o lansowanie kolejnej spiskowej teorii.

Owszem Ci nieszczęśnicy mają z wirusem coś wspólnego, a no to że muszą siedzieć na d... w domu.

Ludzie do tej pory żyjący w swoich psycho-wirtualnych światach (balangi, spotkania towarzyskie, rozmowy o niczym - brak prawdziwych więzi przyjaźni, o więzi miłości małżeńskiej - nawet nie rozwinę) są do szpiku kości samotni. Siedzenie w domu (a nadmiar czasu zmusza do użycia szarych komórek) uświadamia im stan w jakim są. Załamują się i mamy to co mamy.

Zamiast prawdziwej miłości mieli sex, który nazywali miłością

zamiast prawdziwej przyjaźni grono klakierów

zamiast Boga wyśmiewanego - pustka

rozrywka - ogłupiająca

Czego oczekujesz? (pyt. retoryczne)

Pozdrawiam

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Napisałaś przejmujący tekst na niesamowicie ważny temat, a prosty język jest tylko zaletą. Odrzucenie, samotność, niespełnienie, stres itd  to choroby coraz powszechniejsze, a tu jeden skok i już kłopotów nie ma. 2 znajome moich dzieci także to robiły, jedna jest sparaliżowana po skoku, druga, odratowana, w ciągłej depresji. Właśnie tej jednej zadedykowałem tekst opublikowany jakiś czas temu. Pozdrawiam słonecznie.. M

 

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zwracam uwagę na problem. Może ktoś popatrzy na samotnych ludzi jak na Ikarów w futrynie okna, zanim wylecą. I zadzwoni do nich albo uśmiechnie się na chodniku, uprzedzi krok rozpaczy? 

 

@fregamo Przypis odnosi się do rzeczywistości. Czasami w ten sposób coś komentuję. A przy okazji mówi wyraźnie, że chodzi o samobójstwo.

 

@Marek.zak1 Pisałeś Marku o nocy, ale może jako metaforze ciemnych emocji. Nie wiem czy są badania, o jakiej porze dnia / nocy najwięcej jest prób (choć statystycznie najczęściej wiosną i jesienią, w poniedziałki i wtorki). Kojarzę zdjęcia namiotów, zasłon w świetle dnia, po lotach. Nie kojarzę skoków o północy. 

 

bb

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, noc sprzyja decyzjom. Znajomy rzucił się z mostu Poniatowskiego, ale trafił na krę. Poobijany wytrzeźwiał i trafił na koniec sylwestra w Boathouse. Ale męczy mnie pytanie - jak się rzucać z balkonu w ciemność. Skoro skok wymaga odwagi, to co za różnica czy jasno czy noc. A o skoku z bloku w nocy nie słyszałam. 
Ale chcę podkreślić szacunek dla ikarów. 

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ja akurat nie piszę fantastyki, nawet bym nie potrafił. Nie mam zresztą takiej potrzeby. Tylko o tym co sam przeżyłem materialnie lub duchowo lub bliskie mi osoby doświadczyły.
    • gdybym potrafił jak nie potrafię skraść letnim brzaskom ptasie szczebioty z kredką do oczu zielonych barwień i flakonikiem woni lipcowych   a nocom w pełni tym lunatyczkom co nad dachami wśród snów się snują by blaskiem sierpnia móc się zachłysnąć uszczknąć co nieco na jesień burą   to rozmazanym dniom listopada gdy już nadejdą spłakane szare mógłbym makijaż słońcem nakładać z tych wykradzionych tak płochych marzeń   i porwać ciebie w mój świat w błękicie byś była kwiatem a ja motylem i razem z tobą nim się zachwycić lecz wyobraźni czy masz na tyle
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kocha nie kocha lubi szanuje wróżba witkami los dwojga splata spadają listki snując fabułę płacząca wierzba zna przyszłe lata   Co komu jeszcze w gwiazdach pisane nim czas wysypie treść z piaskownicy na świat szeroki i pełen wrażeń między słowami naszej ulicy   Mała ławeczka pod jarzębinką korale drobną rączką zakryte odgadnij liczbę jeden do czterech odbierz całuski i baw się życiem       Na naszym podwórku wróżono z witek wierzby płaczącej, odrywając kolejne listki wraz z naprzemiennie wyliczanymi słowami z pierwszego wersu. Ostatni był wyrocznią. Na ławeczce pod jarzębinką zwyczajowo gromadziły się nieco starsze dzieci. Stare drzewo, pamiętające wiele pokoleń, rosło pod sporym kątem, tak że opadające gałęzie tworzyły coś w rodzaju domku chroniącego przed mniejszym deszczem lub letnim upałem. Zabawa nazywała się kotki(wierzbowe), lecz u nas ich rolę pełniły czerwone koraliki wiszące nad rozmarzonymi głowami. Dziewczynka ukrywała w dłoni sekretną ich liczbę, od jednego do czterech, a zadaniem chłopca było jej odgadnięcie. Gdy mu się to udało miał prawo odebrać całuska.  
    • @aff no widzisz nie jest tak źle ze starym kredensem  Pozdrawiam Kredens nie taki znowu stary
    • @aff Dziś chyba jaśniejszą mam "głowę"  Tytuł z treścią związałam w jedną drogę ...

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...