Wołanie o miłość

[Menela]

Siedział na skarpie
Z butelką w ręce
W której list krył się dość ważny
"Naucz mnie kochać"
Brzmiały jego słowa
Wypowiadane w otchłań rozczarowań.
Jego głowa
Pełna wołań o litość
Ileż można czekać
Na zakazaną miłość?
Wyrzucił butelkę
Wraz z nią nadzieję
Że na nią złapie panienkę
Godną jego poświęcenia.

 

Żądanie na dnie morza
Wylądowało prędko
On odszedł daleko
Nie licząc na nic wielkiego
Od losu złego
Zatonął w rozpuście i zabawie
Nie myśląc już prawie
O wyrzuconym wołaniu o pomoc.

 

Wnet spojrzała na niego
Całkowicie wykończonego
Postać piękniejsza niż najcudowniejsze kwiaty
Z ogrodów większych niż jego życiowe straty
Z pielęgnowanych i zadbanych
Tych najbardziej dobranych
Wskazała mu butelkę
Którą znalazła gdy zbierała kolejną muszelkę
Nurkując w morskich falach.
On wstał
Odzyskał nadzieję
Że to ta
Która przy nim poczuje
Ile jest jej w stanie dać
Serca jej nie chciał kraść
Uczył się przy niej dobra i zła
Bo tylko ona mogła
Go zmienić w lepszego
Odciągnąć od nędznego
W miłość niewyposażonego
Życia jego.

[Gość]

 

[M_arianna_]

@Menela

 

Science fiction

 

Siedział na skarpie z butelką w dłoni,

swoje marzenia na falach gonił...

Drogo opłacił... niekonsekwencję,

więc los powierzył morskiej syrence. 

 

Nic się nie stało - lecz co by było,

gdyby to wszystko się wydarzyło?

Nic się nie stało - świt nieodporny...

na rajskie wdzięki, i morskie sztormy. 

 

Problem jest inny; raz się z Neptunem

sprzysiągł, i z tego nic nie rozumie. 

Wtem wyszła z wody; smukła w bikini,

żeby uroki nad nim odczynić...

 

Pora na morał... Z tego wynika; 

szuka miłości,  .........................

 

Edytowane 13 Maja 2020 przez ~Mari_anna~ (wyświetl historię edycji)