Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Osobna forma bytu

ais
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ais

ais

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 

Stanęłam w kolejce po życie

kazali stać równo, w szeregu

brokatem błysnęły źrenice

ruszyła kolejka w pośpiechu

 

nawlekli materiał na gnaty

nakłuli, poszyli, wypchali

dziurawy, perlisty, cycaty

włos z kurzu na koniec utkali

 

czaszkę otwarli leciutko

nalali mazi olejnej

w klatkę włożyli serducho

waleczne, gorące, chwiejne

 

wypchnęli za próg błękitu

w bezkres, na oślep, samopas

czułam, że spadam ze szczytu

obraz wspomnienia mi przygasł

 

*

 

niestałym krokiem ruszyłam

nie znałam, gdzie iść mi dane

dziwna po głowie krążyła

lecz nie wiem jak to nazwane

 

z ziemi wzniosłam wzrok zawstydzony

na przestrzał spojrzałam dokoła

dostrzegłam plac mgłą otulony

czy żyć w tym wszechświecie podołam?

 

bestie przyszły, tropem zapachu

lęk przenikliwy mnie ogarnął

zmyję krwią woń mego strachu

rozszarpię potwory z pogardą!

 

pełne trzewia wypchane dziczą

mogę kroczyć dalej w świat obcy

nie boję się, gdy milczą - krzyczą

zostawię na ziemi swój odcisk

 

wędrując przez ląd nieznany

poznałam Ziemię i siebie

wiem już, co znaczy wygnany

tu rządziło bezkrólewie

 

byłam z innymi - współmiernie

każdy tu żył swoją miarą

wspólnie na świecie - odrębnie

Osobni jednak przetrwają.

 

 

~*~

Dzisiaj obchodzimy:

Międzynarodowy Dzień Paskudy!

 

 

Edytowane przez ais (wyświetl historię edycji)
1
  • ais zablokował(a) ten utwór
Gość
Ten temat został zamknięty. Brak możliwości dodania odpowiedzi.
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tie-break
      iluzja

      Przez tie-break · Opublikowano

      wyobrażał sobie człowiek nie wiadomo co gdy jesień szczodrze częstowała miodowymi cukierkami z kradzionego   mówiła - jestem czekam światło czepiało się rąk   myślał - przezimuję w tym przytulnym wierszu   a to tylko kolejny opuszczony dom ostatnie słowo dopala się gdzieś w kącie łagodność nagle obca oblepiła słodkawym zaciekiem strzaskany wykusz   tego oswojenia nikt nie weźmie na siebie   są jednak niekończące się drogi szlaki trasy przez kolejne północe są inne imiona które wejdą w nawyk   wystarczy otrzepać się z liter i obrazów pozwolić aby wiatr nagle   spłoszył     Pusty dom - Tie break/ sierpień 2025  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Amber
      3 wiersze

      Przez Amber · Opublikowano

      @Dekaos Dondi   Spacer w krainie czarów na krzyżówce T trzech wierszy :)
    • Amber
      Piknik nad lewitującą skalą

      Przez Amber · Opublikowano

      @huzarc  Rozkłady codziennych pociągów mają potencjał na spokój i równowagę, ale są bez znaczenia... wobec spotkania z absolutem .
    • Duszy Szept
      Dwie dusze z różnych światów

      Przez Duszy Szept · Opublikowano

      Spotkali się przypadkiem, jak dzień i noc. On z głową w chmurach, z sercem, które czuje wszystko naraz. Nie szukał relacji, tylko połączenia. Takiego, które budzi w środku spokój, a nie tylko daje obecność. Dla niego miłość to nie plan to droga, przez którą uczysz się siebie. Ona z ziemią pod stopami, z sercem, które bije w rytmie rozsądku. Nie szukała magii, tylko równowagi. Dla niej związek to coś, co ma działać jak dobrze zbudowany dom: stabilny, logiczny, przewidywalny. Nie ufała uczuciom, bo wiedziała, że potrafią zwieść. On widział w niej duszę, Ona w nim emocję. On chciał czuć, Ona chciała rozumieć. I choć przez chwilę ich światy się zetknęły jak nocne niebo ocierające się o brzask to oboje czuli, że ten moment nie może trwać wiecznie. Nie dlatego, że czegoś zabrakło. Ale dlatego, że miłość potrzebuje wspólnego języka. A oni mówili różnymi równie pięknymi, ale nieprzetłumaczalnymi. On odszedł z sercem pełnym uczuć, których nie mógł wypowiedzieć. Ona została z myślą, że to wszystko było zbyt skomplikowane. I choć każde poszło w swoją stronę, to w pewien sposób oboje wiedzieli że ta historia była potrzebna. Bo on nauczył się, że nie każda głęboka więź musi trwać wiecznie. A ona że nawet najlogiczniejszy świat potrzebuje czasem odrobiny magii.
    • Poezja to życie
      Mówisz tak

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Mówisz "tak" Mówisz "nie"   Potem słyszę  Myśli twe    Odbijają się  Tak nagle    Echem od czterech ścian       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...