Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedy przyjdą

(podziękowania dla Władysława Broniewskiego gdziekolwiek teraz jest)

13-04-2012

 

Kiedy przyjdą rozwalić dom,
ten w którym mieszkasz, w Polsce,
gdy zasłonią swe twarze i nocą
kolbami w drzwi załomocą,
gdy wyważą je łomem z trzaskiem
i gdy ruszą do przodu z wrzaskiem -
ty ze snu podnosząc skroń,
nie idź do drzwi.
Schowaj broń!
Ciało swe chroń!
Szkoda krwi!

Opublikowano

@Romuald  Oczywiście wiem, do jakiego wiersza Autor nawiązuje i w jakich okolicznościach powstał tamten wiersz, ale ja pomyślałam o czym innym... Już jakiś czas temu mówiło się w naszym kraju o wprowadzeniu obowiązkowych szczepień dla dorosłych ludzi na coś tam... Teraz, po tym jak zaserwowano nam Covid-19, pewnie będą takie obowiązkowe szczepienia w wielu krajach. I dobrze, jeżeli uchronią nas przed chorobami, ale obawiam się, że system będzie coraz bardziej ograniczał nam nasze prawa, a może nawet pewnego dnia ktoś w nasze "drzwi załomocze" i chcemy czy nie, powołując się na prawo wstrzyknie nam "coś tam"... Jak widzisz, Twój wiersz zatrzymał... ;)

Dobrego dnia :)

Opublikowano

@CafeLatte

Dziękuję za ciekawy komentarz. Napisałem ten wiersz 8 lat temu pod wpływem powtarzających się doniesień medialnych, że grupa antyterrorystów w kominiarkach kilka razy pomyłkowo wtargnęła do czyichś mieszkań, wyłamując drzwi, powalając na ziemię znajdujących się tam ludzi i zadając im ból, a w jednym przypadku nawet łamiąc komuś ząb. Sprawcy tych wydarzeń nie ponieśli odpowiedzialności karnej, bo poszkodowani nie byli w stanie ich rozpoznać. Ale jak mogli ich rozpoznać, skoro mieli zasłonięte twarze?

 

Niewątpliwie totalitarna władza potrafiłaby uczynić znacznie więcej. Mogłaby nas nie tylko przymusowo szczepić, ale też nam coś "wszczepić". Implanty z zaawansowanymi technologicznie chipami to nie jest science-fiction, to obecnie jest już całkowicie realna perspektywa. Ilość informacji zawarta w takim chipie byłaby nieporównywalnie większa niż w zwykłym dowodzie osobistym, więc władza mogłaby wiedzieć o nas wszystko i to w dodatku zdalnie, bez zbliżania się do nas. Jeśliby połączono to z technologią podobną do 5G, tylko jeszcze trochę bardziej udoskonaloną, to może lepiej nawet nie myśleć, co jeszcze mogłoby się stać.

 

Bez względu na to, czy chodzi o wielkie korporacje i systemy bankowe czy o pojedynczego człowieka, takiego jak główny bohater filmu Zanussiego Eter, są na tym świecie siły, których celem i sensem istnienia jest władza nad innymi. Jednak to, czy osiągną swój cel, zależy od tego, czy im na to pozwolimy.

 

Pozdrawiam.

Opublikowano

@Romuald  Czy im na to pozwolimy... ? Obawiam się, że w obecnej sytuacji niewiele możemy. I tutaj przypomniał mi się fragment Apokalipsy św. Jana mówiący o tym, że nikt nie będzie mógł niczego sprzedać, ani niczego kupić jeżeli nie będzie miał na czole lub dłoni znamienia Bestii... Nie, żebym jakoś namiętnie wierzyła w przepowiednie, ale "znamię Bestii" dziwnie pasuje mi do wspomnianego chipa... Jeżeli kiedyś zostanie wprowadzony obowiązek posiadania chipa ( a jak nic będzie ), to rzeczywiście człowiek, który nie będzie go miał zostanie wykluczony, nie będzie mógł załatwiać żadnych spraw urzędowych, a nawet kupować, czy sprzedawać... Kontrola totalna jednostki, człowieka, a nawet wpływanie za pomocą odpowiedniej technologii na pracę jego mózgu, zachowanie... No nie brzmi to zbyt fajnie...

Dziękuję i również pozdrawiam :)

Opublikowano

@CafeLatte

Myślę, że żadna władza nie jest w stanie całkowicie podporządkować sobie ludzi. Uważam, że gdyby Włosi solidarnie i jednomyślnie nie dali przyzwolenia na działanie mafii, to nie mogłaby ona zaistnieć. Jednak wielu przedstawicieli tego narodu wolało zamiast tego udać się do „ojca chrzestnego” z jakimś prezentem pod pachą, pocałować go w rękę na znak szacunku i poprosić o opiekę. Jedność i solidarność ludzi ma potężną moc nawet wtedy, gdy może wyrażać się tylko wspólną myślą.

 

Nawet jeśli władza zdołałaby nas zniewolić fizycznie, kontrolować nasze ciała i umieścić w nich chipy, to nie była by w stanie podporządkować sobie w pełni naszych umysłów, bo myśl jest z natury wolna. Nie wszyscy są podatni na inżynierię społeczną, zależy to od poziomu ich świadomości. Ci, którzy się takim socjotechnicznym zabiegom poddają, w rzeczywistości na te działania przyzwalają. Jeśli ktoś nie chce być manipulowany, to zawsze znajdzie w sobie moc, aby się temu oprzeć. Myślę, że pogląd, iż za pomocą odpowiedniej technologii można wpływać na mózg i sterować ludźmi jakby byli robotami, jest tylko częściowo prawdziwy, a w dużej mierze jest bardziej fantazją niż prawdą. Świadomość nie jest funkcją mózgu – ona istnieje nawet wtedy, gdy mózgu już nie ma. Mózg jest tylko transformatorem, przekaźnikiem, interfejsem łączącym materialne ciało z czymś, co jest poza nim samym, z polem świadomości, które niektórzy nazywają duszą.

 

Ten fragment Apokalipsy jest rzeczywiście bardzo zastanawiający. Ja również nie wierzę bezkrytycznie w przepowiednie, ale naczytałem się ich trochę i muszę powiedzieć, że niektóre z nich dziwnie pasują do czasów, które teraz nadchodzą, na przykład to, co mówił na temat przyszłości franciszkanin ojciec Andrzej Czesław Klimuszko. Powiedział co prawda niewiele, ale jego przepowiednia, chociaż tragiczna dla trzech narodów (Włoch, Francji i Niemiec), jest dobra dla Polski, przewiduje jej rozkwit i dominującą rolę w Europie.

Jedną z najstarszych przepowiedni dotyczących losów Polski, przypuszczalnie pochodzącą z XV lub XVI wieku, jest czterowiersz napisany w języku łacińskim, którego autorstwo niektórzy przypisują Nostradamusowi:

 

Quando Marcus Pascham dabit
et tum Gallus ter cantabit,
totus mundus vae clamabit
et Polonia triumphabit”.

 

Pozdrawiam i życzę pogody ducha w tym trudnym dla nas wszystkich okresie pandemii.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Bez celu. Pożeram kolejne kilometry drogi  i litry paliwa. Jest środek nocy. Przez uchylone szyby  wpada chłód i bezsilność. Wiatr wykrzykuje mi w twarz,  plując ostrym piaskiem, to co wiem już od dawna. Jestem pomyłką. A świat ma ustalony bieg  i ewolucję tylko zdrowych i silnych gatunków. Suche odnogi korzeni,  które wyrosły przypadkiem. Teraz są skazane na zagładę. Zagłuszone potokiem słów. Obłożone ciężarem swej niedoskonałości. Zaduszone przez demoniczne palce tych co niby mają uczucia i serce  we właściwym położeniu.     Moje serce jest na łańcuchu. Pokutuje za swoją głupotę młodości. Mijam przydrożne znaki,  zjazdy i skrzyżowania. Ilekroć widzę naprzeciw  światła wielkich ciężarówek, mam ochotę szarpnąć w lewo koło kierownicy. Ale wtedy przypominam sobie, że nie warto. Przecież bycie przeźroczystym dla innych nie jest takie złe. To nie koniec świata. To początek nowej odsłony. Życia pozagrobowego. Bo nie żyję ale nie mam grobu. Jak Peter Rugg, szukam celu, domu i wytchnienia w klątwie. Jestem jeźdźcem burzy, który by uratować swą duszę, zaprzedał ją Diabłu.     Ziemia kręci się wokół uczuć. Tych pięknych. Miłości, pragnieniu, oddaniu,  bezinteresownej empatii. Gdzie byliście ludzie? Moi udawani przyjaciele. Gdy spowiadałem się ze swych zbrodni. Zasiadaliście w ławie przysięgłych  a nie oskarżonych. Nie było mnie stać na dobrego adwokata. Nie chciałem też tego z urzędu. Broniłem się sam. Przeciw wszystkim. Wydaliście jednogłośny wyrok. Wyrok śmierci  zamieniony w drodze aktu łaski na banicję. Wieczną ucieczkę w obłokach wściekłej burzy.     Zostawiłem w drzwiach list pożegnalny. Śmierć kiedyś wejdzie na ganek, będzie pewna że mnie zastanie. W łożu ostatecznym. Z zimnym, martwym wzrokiem. Z rękoma wzdłuż ciała. W cichym, opuszczonym domu. Gdzie łzy były atramentem dla poezji. A ja w tym czasie będę  rozkoszował się czarną kawą  na jakiejś zapomnianej, pustynnej stacji benzynowej. Patrząc na wschód słońca  będę myślał tylko o niej. O tym że zostawiłem jej wiersze. Romantycznego banity. Który wolał uciec autostradą do piekła. Niż jeszcze raz spuścić serce z łańcucha.  
    • Ileż łez wylewała matka nad niedolą, Biedą i pustym garnkiem na kuchni. Brakowało przyodziewku na zimę, A w podeszwach ziały dziury na palec.   Zimno wiało w plecy, a na szybach Mróz malował kwiatki – szyderca. Troszczyła się o nas, ile mogła, Świętych wszelakich prosiła o pomoc   Przed snem, a my z nią na klęczkach, A jutro? jutro będzie lepiej, słońce zaświeci, Wstaniemy rześcy, pełni nadziei. Dobrzy ludzie podzielą się chlebem   I miłym słowem – nie jesteśmy sami. Dobry, niewidzialny duch nad nami czuwa. Po lekcjach czekało nas zbieranie drew na opał I uśmiechanie się do pani z masarni,   Czy nie zostały jakieś skrawki kiełbasy, Kurze łapki lub kości, na zupkę smakowitą. Z koszami wyruszaliśmy o świcie po szczaw, Gubiliśmy się w lesie, poszukując jeżyn i jagód.   Doświadczyliśmy tej gorzkiej lekkości życia. Dzisiaj, mając wiele wiosen za sobą, Matczyne trudy dają nam siłę i upór, By w biedzie nie dać się złamać, lecz trwać.   Wiemy, oj wiemy, że głód wyostrza smaki, A chłód nieczule testuje ciepło pieca, Że nadzieja lśni najjaśniej, aż błyszczy, Gdy noc jest najczarniejsza i straszna.   I choć nie życzymy tamtych dni nikomu, To niesiemy je w sobie – nie jako ranę, ale korzeń, Który głęboko wrósł w ziemię i daje siłę gałęziom, Co ku słońcu wyrosną lata później...
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ostatniej twierdzy, a może pierwszej, bo od ciała wiele się zaczyna, ciało musi być zaopiekowane, bo inaczej... i wóz stanie i woźnica i... Mikroagresja codzienności - oj, to jest bardzo dobre określenie. Można było jeszcze w to wkomponować kilka detali jak choćby temperatura czy efekty wzrokowe, ale szczególnie chciałam się skupić na wrażeniach słuchowych i żołądkowych.     Bardzo jestem wdzięczna za Twoją opinię, dzięki niej wiem, na ile czytelne jest moje "pismo". Co wprowadzają w nim wielokropki, które przyznam, że lubię stosować. Dla mnie one są jak przystanięcie i złapanie tchu, czasami myśli kontynuującej, co by się tutaj pokrywało.    Pozdrawiam :)
    • Zanim zdążyłem powiedzieć coś więcej znów słodka Pluie ubiegła mnie i z dużą pewnością w głosie stwierdziła   - Uratujecie swą funta kłaków nie wartą głowę monsieur Orlon - kokieteryjnie puściła mi oko i poprawiła swe czarne włosy, targane przez wzmagający się północny wiatr - Wacek był u nas wczoraj po zmroku i na trzeźwo ten konus oczywiście nie puścił pary z ust ale gdy podstawiłam mu dwa gąsiorki z winem, zaprawionym alchemicznymi ziołami Alipsy, to język rozplątał mu się ochoczo niczym węzły na pludrach młodzieńców na widok moich dorodnych mimo wieku cycków.   Alipsa chwyciła mnie za ramię tak mocno aż uczułem na kości jej długie, zadbane paznokcie, którymi tak ochoczo gnębiła klienckie plecy i piersi.   - Konus wyjawił Wasz plan. I muszę przyznać, że mimo waszego alfonskiego uszczerbku na godności I honorze prawego obywatela to łeb macie na karku i nie wzbraniacie się w godzinie zguby wołać o pomoc do samego nieba Orlon. A raczej do jego zesłanych we właściwym czasie orędowników.   Więc dziewczęta znały już cały plan i tylko grały umartwione niewiasty na potrzeby tego kabaretu śmierci. Może i murwy i wszetecznice ale za to jak piękne i mądre a co najważniejsze moje i na mojej protekcji.   - A czy poznałyście gołąbeczki kochane tego który ma mnie wybawić od wątpliwej przyjemności dyndania na szafocie? - w tej chwili jeden ze strażników złapał mnie za tak zwane łachy i pchnął naprzód. Zrobił to tak silnie i nagle, że prawie wylądowałem całym ciężarem na obliczu jakiejś rozwrzeszczanej dziewczyny w pierwszym rzędzie gminu. - Madame mi wybaczy ten zupełny brak ogłady ulicznego fagasa - skłoniłem się do ziemi, obróciłem do strażnika i nim zdążył wymierzyć mi cios pałką usunąłem się, skocznym piruetem na bok a pałka rozpędzona pewną ręką strażnika spoczęła na twarzy dziewczyny. Odgłos łamanej szczęki i wybitych zębów było słychać w promieniu kilkunastu kroków mimo nadal gwarnej i gorącej atmosfery tłumu. Dziewczyna padła bez ducha na wznak za siebie a do zamarłego w totalnym zdziwieniu strażnika doskoczyła widać matrona pechowej poszkodowanej i w szale zaczęła kopać i bić na oślep strażników a Ci zwarli się z nią w atletycznych zapasach. A ja dzięki temu zyskałem dodatkowy czas dla dziewcząt.   - Ojciec Orest od Ran Chrystusa był przyjacielem i powiernikiem mego godnego podziwu i zbawienia ojczyma. Więc naturalnie i mnie objął pomocą bym także dostąpił łaski i zbawiennego w skutkach miłosierdzia naszego Boga, któremu nie jest obojętny los nawet tych całkowicie upadłych murew i alfonsów, którzy za niewinne występki jak zabójstwo kardynała który przeto wykończył mego ojczyma, teraz muszą pokutować i tańcować ze śmiercią na placu St Genevieuve.   Tibelle zrobiła minę jakby nie wierzyła własnym uszom ani mojemu szelmowskiemu, wężowemu językowi. Wymieniła pojednawcze spojrzenia z kokietkami i wypaliła   - Już my znamy Twego ojczulka … jak go mianowałeś Oresta od Ran Chrystusa lecz konus zna go znacznie dłużej i był kiedyś członkiem kompanii zakonnika a raczej jeszcze wtedy sodomity i włamywacza, faworyta Damasusa z Tolouse. Był jego prawicą sprawiedliwej śmierci dla spóźniających się z oddaniem tego cesarzowi półświatka co cesarskie. Czyli długów. A nosił on wtedy imię Papilona z Dunkierki choć konus określił go zgoła kwieciściej jako Papilona od świętej piczy Marii Magdaleny   Więc to najprawdziwsza prawda, że ojczulek Orest był kiedyś kolegą po fachu i równym nam niegodziwcem. Powierzyłem swą głowę zatem w jak najlepsze ręce.  
    • @viola arvensis   Wiolu, Wiolu, Wiolu. rozpieszczasz mnie swoimi słowami.   Ty, prawdziwa poetka - do mnie......   dziękuję najpiękniej jak umiem :)))))      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...