D.

[Antoni po Dziadku]

D. to już nie osoba która mnie rani.

To klucz który prowadzi do najwrażliwszej strony mnie,po czym szepcze spokojnym pełnym zaufania głosem że nie ma się czego bać,że wszystko będzie dobrze. Każe mi obwiązać różowa wstążka moje złamane serce w jedną całość a potem delikatnie położyć na mojej dłoni.A potem zmusza mnie żeby ją zaciskać,mocniej i mocniej,sprawiając ból jakiego fizycznie nigdy nie doznałem.To siła która chce bym wątpił w siebie a zarazem wierzył w złudzenia.Sprawia że czuję się jak małe dziecko balansujące pomiędzy euforią a depresją,podatne na najmniejsze gesty. Świat który obezwładnia i zabrania krzyczeć. Każe przestać rozglądać się za własnym szczęściem, zamyka w czterech ścianach pośrodku niczego żeby utonąć we własnych myślach.

 

D. to już nie osoba która mnie rani,to część mnie wytopiona w żalu i strachu.