Śnieg

[Paweł Z]

 

Nieskalany płatek śniegu,
w skali mikro - cud natury,
co z już lekko szarej chmury,
sypie. Biały deszczyk w biegu.

 

Płatek nasz jak maratończyk,
pogoń jego całym życiem,
żeby lud go wielbił skrycie.
Nie wie, że się zaraz skończy

stan, w którym został on zrodzon,
zbliża się do atmosfery.
Ziemia wita go, on niemy,
że wart dla nich kilka koron.

 

Ciepłość ludzka dziwi wielce.
Jeszcze szybciej w dół pikuje.
Nie wie że ten gorąc knuje,
żeby zmienić go w kropelkę.

 

Poci się śnieżynka słaba,
lecz dalej pojąć nie może,
przecież daje życie, zboże,
jak ludzkość potraktowała.

 

Już kropelka. Spada w glebę.
Tworzy błoto obrzydliwe.
Ma nadzieję, że za chwilę
wyparuje i znów w niebie.

 

Ale chwila nie nadchodzi,
pyta : ,,co robisz człowieku?".
On w tym szarym dymie, zgiełku
rudą kitę eksponuje...

[fregamo]

@Paweł Z dla zachęty 

pozdrawiam

 

[Paweł Z]

@fregamo dziekuje i również pozdrawiam 

[iwonaroma]

Ciekawy wiersz, pomysł. Wykonanie, no :) niezgorsze, może  by się dało to i owo udoskonalić,  ale forma to w sumie  sprawa mniejsza.

Mnie się podobało  :)

Pozdrowienia 

 

 

Edytowane 27 Lutego 2020 przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)

[Paweł Z]

@iwonaroma bardzo dziękuje! Po to właśnie wstawiam, żeby ludzie komentowali i mówili co im się podoba co nie, przez co moge w pewnym stopniu doskonalić warsztat

Pzdr