Zaproszenie

[Dekaos Dondi]

                                                                            

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    

– Wyobraź sobie moja droga, że jakoś to przeżyłam. Zresztą sama widzisz patrząc w miejsce gdzie siedzę.

– Ależ oczywiście. Spoglądam i podziwiam twoją ogorzałą cerę. Wydobrzałaś tam jakoś, odmłodniałaś… no doprawdy, jestem pod wrażeniem.

– No nie, bez przesady, co ty mówisz. Czuję się skrępowana i onieśmielona potokiem jakże miłych, aczkolwiek z lekka krępujących słów.

– Jak sobie życzysz. Więcej nie będę, skoro to dla ciebie takie trudne. A zatem opowiadaj jak do tego doszło… to znaczy nie doszło do najgorszego.

– Wspomniałam już tobie, że nasz przewodnik, chciał nam pokazać…

– A fe… czyżbyś… żartowałam oczywiście.

– Pragnę wierzyć, że tak. Na czym to ja stanęłam?

– Na przewodniku.

– Dziękuję za podpowiedź. Nie masz pojęcia jaka jestem ci za to wdzięczna.

– Drobiazg. Mów dalej proszę, gdyż ciekawość mnie rozsadza.

– A zatem przewodnik zaprowadził nas omyłkowo…

– Pozwól, że ci przerwę. Na pewno omyłkowo?

– Sama nie wiem. Raczej tak, bo… nieważne.

– A ciebie nie?

– Jak widzisz, jestem cała i zdrowa.

– Wyglądasz super… lecz wreszcie wytłumacz przejdź do meritum. Dlaczego cię nie spożyli?

– Och. Dużo by trzeba mówić. A wiesz przecież, że ja skąpa w słowach.

– Naturalnie. Często to powtarzasz.

– Powiem krótko…

– Zachorowałaś?

– No coś ty. A niby czemu?

– Przepraszam. Snuj swoją opowieść, gdyż coraz bardziej rozgrzewasz moją kobiecą ciekawość.

– Nie zjedli, bo nie znaleźli stempelka… a raczej jego odcisku na mnie.

– A niby co miał odcisnąć, że zapytam. Nie dziwi cię takie pytanie, prawda?

– Też bym takie zadała… datę ważności. Nie ma jej na mnie. Byli ostrożni. Nie chcieli jeść przeterminowanego produktu. Zresztą trudno im się dziwić.

– Och moja droga. Doprawdy miałaś szczęście. Dobrze cię widzieć i słyszeć na żywo.

– A wiesz… to jeszcze nie wszystko. Mąż chciał mi zafundować tatuaż z przyszłą rocznicą naszego ślubu. A konkretnie chodziło o 25 – lecie spożycia… to znaczy pożycia. Wyobrażasz sobie, co by było, gdyby ją znaleźli. Wcale by się nie bali. Na szczęście odstąpił od tego zamiaru.

– Oczywiście podziękowałaś mu za to. W końcu życie ci uratował, nieprawdaż?

– Zostałam wdową.

– Nie może być!! A to czemu? Opowiadaj w tej chwili. Jestem taka podekscytowana.

– A więc moja miła, było to tak.

– Nie przerywaj na oddechy. Mówże!

– Przepraszam. To ze wzruszenia i tęsknoty.

– Wiem kochanie, ale moja ciekawość tęskni jeszcze bardziej. No nie bądź taka okrutna. Nie każ mi czekać w niepewności.

– Dobrze już dobrze. Tylko łezkę wytrę.

– Szybciej wycieraj. Proszę!

– A zatem wykombinował, że na sobie zafunduje tatuaż… datę… jak długo przewiduje ze mną wytrzymać. Takie coś w rodzaju prognozy. Teraz sobie myślę, że mogłam być straszliwą, wredną jędzą lub czymś gorszym.

– Ty? Jędzą? Co ty mówisz. Tyś święta prawie.

– Dziękuję za dobre słowo. Gdy znaleźli na nim datę i zobaczyli, do kiedy jadło ważne do spożycia, to ich wódz z radości podziękę mi wystosował. A trzeba ci wiedzieć moja droga, że przystojny był. Same mięśnie. Dobrze wypasiony, lecz nie gruby. A to jego pióro jak stało…

– Przestań. Jak możesz tak mówić, skoro twój mąż jeszcze trawiony. Spożyto go na twoich oczach, a ty przeszłaś z tym do porządku dziennego, jakby nic się nie stało. Doprawdy. Pierwszy raz ciebie nie rozumiem. Gdyby mojego zjedzono, to bym…

– Co?

– Aaa… nic. Opowiadaj. Przepraszam. Poniosło mnie.

– Wódz był wspaniałomyślny i wyrozumiały. Wydał polecenie, by czaszkę męża oskórować, gałki i mózg wyjąć, bo to najlepszy przysmak… i jeszcze szaman mnie dziwnie odmienił, w ramach zadośćuczynienia.

– No nie. Nie mów, że cię poczęstowali mężowym mózgiem i oczami. A fe.

– Co ty mówisz. Skąd w tobie takie pomysły. Dostałam od nich prezent. Chyba się domyślasz jaki?

– To ta… na stole. Przyznam, że ładne wzorki na niej. Nawet w oczodołach kwiatki.

– Codziennie podlewam jego... oczy.

– O... a tu… na kopułce uchwyt… co w niej trzymasz? Mów prędko.

– Przyprawy.

– No nie! Fajnie. A do czego?

– Do mięsa.

– Do mięsa?

– Tak. Mówię przecież.

– Mówisz?

– Co tak się powtarzasz. Czyżbyś odczuwała jakiś niepokój?

– Niepokój?

– Znowu to samo. Pamiętasz na co cię zaprosiłam?

– Zaprosiłaś? Na miłą pogawędkę?

– Też.

– Też? A na co jeszcze?

– Widzisz nóż w mojej dłoni.

– No… widzę.

– To się pomiarkuj, na co cię zaprosiłam.

– Na… chcesz powiedzieć… na obiad?

– Właśnie.