Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pora I - nie ostatnia

 

Odpowiedni czas i pora by sałatkę zrobić z pora

bo warzywo ma zalety wzmacnia pociąg do kobiety.

Skoro jest afrodyzjakiem spałaszuję go ze smakiem

bo na oku mam dzierlatkę, więc zaczynam jeść sałatkę.

 

Pora II - stresująca

 

Było spotkanie i zawód spory, bo gdym opuścił do kolan pory

nic mi nie drgnęło, ciągle był w zwisie, dlatego pora w mym jadłospisie

przekreślić pora a w miejsce niego wstawić tym razem coś konkretnego

jest propozycja - sałatka z rzepy po niej podobno nabiorę krzepy.

 

Pora III - przedostatnia

 

Owszem nie powiem zjadłem ze smakiem, lecz zamiast krzepy jest figa z makiem

i znowuż zawód, zawód miłosny aż nagle czuję dreszczyk radosny

bo coś mi drgnęło, coś zesztywniało a dreszcz rozkoszy przeszył me ciało

i to nie drgnęły moje muskuły, lecz inny organ niezmiernie czuły

już usztywniony i okazały prężny, bo żyły też mu nabrzmiały

okaz męskości, duma mężczyzny oznaka krzepy oraz tężyzny.

 

Pora IV - wiersz kończąca

 

Aż cztery zwrotki, więc wiersz też spory opiewający męskie walory

tudzież poety oraz taktyka, który seks wplata w strofy wierszyka

i niczym kelner do gości z tacą idzie i myśli jak mi zapłacą

czy odliczoną dadzą mamonę czy coś w napiwku od gości wchłonę.

 

 

Opublikowano

Witam! Uprawiam pory

i przyznaję, że zysk z tego jest spory

ale po tym wspaniałym utworze

samo go zażywam. I szaleję 

norze....

 

Co więcej popyt ostatnio się zwiększył

Od 15 godzin. Nie wyrabiam z zamówieniami!

Wysyłam te pory każdemu

kto ma problem

z chętnymi...

dzierlatkami!

 

Opublikowano

@Lach Pustelnik

Gdy to pojmą większe grupy

będziesz musiał wbijać słupy

grodzić siatką stawiać straże

bo jeżeli się okaże

 

że por działa jak w opisie

to gromada zwali Ci się

żądna seksu, wyposzczona

a tych, których por przekona

 

pewnie wrócą po dokładkę

więc solidną załóż siatkę

bo gdy wieść się w kraj poniesie

będą zyski w interesie.

;))

Opublikowano

@Lach Pustelnik

Mniemam, że spodniami będą ogrodniczki

a pory w kieszeniach wsadzone w doniczki

bo jak się przytrafi okaz nad okazy

będą o nim pisać, malować obrazy

 

wystawiać w muzeach (te okazu z wosku)

i prenumeratę będzie można w kiosku

załatwić, jeżeli ma się znajomości

-  czego to nie zrobi facet dla miłości.

;))

 

Opublikowano

"..czego to nie zrobi facet dla miłości..."

 

Drogi Nieznajomy, ileż w tym mądrości!

facet dla miłości - zwanej też ruchaniem - 

jest gotów nawet z życia się szybkim rozstaniem

co nie jest zbyt mądrym wyborem, albowiem to wiemy

że jego wybrankę my teraz, żyjący, z radością jeb....my!

 

Opublikowano

@Lach Pustelnik

Chyba, że małżonka tuż po męża stracie

resztę życia spędza (w żeńskim) celibacie

i chociaż byś stawał (obaj wiemy, na czym)

to taka niewiasta już się nie zsobaczy

 

może to i dobrze, bo w ówczesnym czasie

nie jedna dzierlatka nawet sama pcha się

byle jej zapewnić życie...dolce vita

dlatego na wstępie już o kasę pyta.

;))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...