Najniedoskonalszy-doskonały wiersz

[Gość]

w jego słowach nie ma już mocy

w tych czynach nie ma już sprawstwa

 

przechadza się w niepokoju

z pokoju do pokoju

w piwniczce za pomocą świeczki

rozprasza mrok 

migają mu przed oczami 

rekwizyty wspomnień

koją na chwilę tylko

 

zmiana kierunku

 

w kufrze na strychu

na samym dnie 

owita płachtą ona

zbeszczeszczona bóg-kobieta

zbutwiała nieprawdziwa

z rzadka jej promyk się tli 

gotowa wciąż by przebaczyć

 

[Gość]

Piękny wiersz 

Ma klimat 

Druga strofa szczególnie :-) pozdrawiam

[Gość]

@Gosława Dziękuję!

dokładnie TYDZIEŃ czasu ten wiersz drapał mnie po głowie.

Śmiesznie mało... bo pewne rzeczy w nim dojrzewały prawie dwie dekady.

 

pzdr

[Marek.zak1]

Już, czyli dawniej miał. Skoro tak to zaliczal się do 1 procentu wyróżnionych. 

Edytowane 11 Lutego 2020 przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)

[Gość]

@Marek.zak1 tak właśnie jest. pewne rzeczy odchodzą w nieznane, czasem bywają kiepsko utrwalone bądź po przez pryzmat niewłaściwego szkiełka. Czasem też mogą dostąpić zaszczytu przeobrażenia się w coś dużo większego. Potrzeba czasu, zrozumienia i przebaczenia.

 

Tak to widzę. ;)

 

pzdr

Edytowane 11 Lutego 2020 przez Gość (wyświetl historię edycji)

[beta_b]

Z przyjemnością. Każde słowo w swoim miejscu znalezione. bb

[Gość]

@beta_b Dziękuję pięknie za miłe słowa, od takiej Autorki mogą przynieść tylko spokój.

 

pzdr