Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Do nas samych

Pol Saj
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pol Saj

Pol Saj

Opublikowano
Opublikowano

słowa i nóż,
jednakowoż
ostre narzędzia,
w twoich i moich
rękach.

 

jakiż zbłąkany anioł,
darował nam owe
atrybuty zbrodni,

pozostawił samotnie
naszą miłość,
bez szańca?

 

jakiż szalony bóg,
wolę wolną wyboru
obrócił przeciw
obojgu?

 

nie patrzymy już sobie
w oczy szczerze,
a choć ciągle, serca
rozerwane na strzępy,
ceruje dusz naszych
cierpliwa szwaczka,

 

zaciskamy
kamienie w dłoni,
rzucić je gotowi
na siebie.
boś ty bezgrzeszna,
ja prawy idiota.

 

zagubiliśmy smak
pocałunków.

 

z krwistym przesłaniem
wyszczerzonych kłów,
ruszamy ku sobie.

 

popatrz, jak nisko
wisi chmura płaczu. czujesz
jej nieuchronne żniwo?
a wystarczy otworzyć
szeroko oczy i nad głupotą
własną zapłakać,
by czysto kochać.

 

/Pol Saj/

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Bóg czerwieni

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota dzięki:) i nigdy słowa nie mogą być niestety takie, jakie by się chciało, aby były. Pozdrawiam:)
    • Berenika97
      Wierzchosława

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Nata_Kruk Napisałaś ostry wiersz o współczesnej obsesji na punkcie wyglądu i mediów społecznościowych. Pokazałaś, jak za fasadą perfekcji kryje się pustka i smutek. Nie oceniasz wprost, ale dokładnie dobrane słowa robią swoje - „ociężałe rzęsy", „napompowane", „nadęta jak bąbel" - obnażają sztuczność i wysiłek włożony w kreowanie wizerunku. Świetny kontrast jesieni i bańki mydlanej - natura w swoim autentycznym, melancholijnym pięknie naprzeciwko sztucznej, kruchej konstrukcji ego. A to zakończenie... „sława - tylko podziwiać i... zaszlochać" - genialny chwyt. Pokazujesz, że za pragnieniem uznania i podziwu kryje się rozpacz. Że te „kłęby spojrzeń" nie nasycają, tylko pogłębiają pustkę. Jest w tym wierszu coś smutnego - widzisz, jak ludzie więzną w tej grze pozorów. Świetny tekst!
    • Sylwester_Lasota
      Bóg czerwieni

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Świetnie odmalowany klimat grozy frontowych realiów (jak zgaduję), ale myślę, że można jeszcze co nieco w tekście poprawić. Mówiąc szczerze, nie przekonuje mnie jakoś "pchła, co pełza mym brudnym brzegiem palca". Widziałbym to jednak jakoś inaczej. Powiedzmy be "mym" i "brzegu palca", ale też nie chciałbym też za bardzo ingerować w gruncie dobry test.   Pozdrawiam    
    • Konrad Koper
      Boski ?

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Niebieski kobierzec ( Niezapominajek)  
    • Berenika97
      Jakie jutro

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Świetnie napisałeś o niemożności kontrolowania przyszłości. Ta personifikacja jutra jako kogoś nieuchwytnego, kto "stroi się jak chce" i "idzie nie tam gdzie nie trzeba" jest bardzo trafna. Lubię te drobne sprzeczności: "idzie nie tam gdzie nie trzeba", "czasami tylko się uśmiechnie, idziemy wtedy razem" - pokazujesz, jak rzadko nasze plany zbiegają się z rzeczywistością. A ta końcówka - "gdy się mijamy, udajemy że znamy" - gorzka i mądra. Iluzja kontroli nad jutrem. Pozdrawiam. :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...