Gdyby mnie ktoś tak pokochał ...

[Lidia Maria Concertina]

W sumie nic specjalnego.Wieczór. Pusty plac przed ratuszem. Para zakochanych obejmujących wszystkie drzewa. Audi w kolorze wina...

 

Ale ja chcę być poezją tej chwili! Częścią tego parkingu, z którego zabierają ten wieczór do ciepłego łóżka ... Osobno (jeszcze) marząc i śmiejąc się do fosforyzującej drogi mlecznej przyklejonej na szafkach w pokoju i suficie. Zachwycenie! Chcę je dzielić (choć w życiu raz tylko byłam poproszona do tańca, chyba na dyskotece w ósmej klasie i raz tylko obejrzał się za mną mężczyzna - miałam zbyt obfitą miesiączkę).

 

Chcę być prostokątem kliszy, którą kiedyś będą kroić marcepanowy tort na swoim weselu, sprawdzać pierwszy test ciążowy, spać pod gołym niebem w Dalmacji,

czytać Owidiusza wnukom, a kiedyś, za lat jakieś sto pięćdziesiąt, (w zamyśleniu łąk, gdzie nie myśleli wiele - wtedy o teraz - a teraz o jutrze ) - 

 ja dalej będę za nimi podążać w kondukcie żarliwie zapewniającym wszystkie parkingi świata, że "człowiek (szczęśliwie) nie rozdzielił," a "dusze wasze spotkają się w niebie."

Chcę im zrobić te zdjęcia! - nawet jeśli dziś przed dwudziestą czwartą lunatykują ze szczęścia, nie sprawdzają nawet 'messengera' i są tacy niewinni i bladzi i zawstydzeni odkryciem tej pierwszej prawdziwej miłości ...

 

Nadchodzi burza. Przytulam się do wiaty. 

Obok przejeżdża mężczyzna. Audi w kolorze wina. Pan ma na sobie koszulkę z napisem: 'Komunalne Usługi Porządkowe.'

Prosi mnie bez wahania: 'Czy może pani zadzwonić po pomoc drogową? Parkingowej rozładował się telefon.'