Historia edycji

@violetta cambozola

Po łąkach, które w księżycu się topiły, chadzałem jak zwykle, opium upojony, szukając inspiracji, co mnie kusiły — upadałem co chwilę jak natchniony.   By znaleźć to jedno oblicze lubieżne, o twą pierś wołały me usta grzeszne, które z kartą bladą złączyć mógłbym, nim w namyśle obszernym spłonąłbym.   Woń twa na wietrze się zagnieździła, aż w mych nozdrzach do cna zagościła. Teraz do twego ciała zmierzam chwiejnie, po omacku moja noga do ziemi legnie.   Wzroku nakarmić z daleka nie zdołałem, i już z wolna twą głowę dostrzegałem; pobladłe kosmyki na skale wirowały, w głuszy, gdzie rytmy gwiazd nas związały.   Z zachwytu na twą bladość się rzuciłem — me dłonie z twymi płucami się zjednały, włókna surduta świeżą barwę zyskały, a me lico zgnilizną twą przykryłem.   Do warg twych przywarłem nierozłącznie, język mój w ściankach twej szyi skryłem; nasze truchła złączyły się niezwłocznie — w zgniliźnianym pałacu dziś żyłem…

@lena2_ Bardzo dziękuję Leniu, serdeczności :)

Ja kupuje sery z naturalną otoczką, nie powiem ci nazwy, w środku jest mięciutki, pyszny i bardzo zdrowy. Kupuję go w jednym sklepie lokalnym, nie wiem skąd go biorą:)

Zatoczyła koło, od drzew morelowych do wiśni kwitnących. Nie błądziła, jakby drogę dobrze znała.   Przystanęła na chwilę, odpocząć przy stawie, wspomnieć, jak w głębokiej wodzie zgubiła pierścionek z zielonym oczkiem.   Wiatr zaszumiał, chmury przypędził, ruszyła dalej nim nocy czerń, nastanie. Jeszcze pachną jej włosy morelą, i kwiaty wiśni sypią się za nią.   Troskliwie patrzy, fruwają motyle, łąki pachną skoszoną trawą. Bocian na jednej nodze coś do niej klekocze. z naprzeciwka uśmiecha się do niej... chyba turysta? pyta: "Czy tędy wiedzie droga do szczęścia?"