-
Ostatnio w Warsztacie
-
Jacek_Suchowicz 8 406
dla mnie tak jest idealnie
bije jak dzwon szczerozłoty
uderzany gałązką wierzbową
delikatnie topi sopel obojętności
kruszy mury twierdz niezdobytych
rytm jego bicia przypomina
letni deszczyk uderzający
o szybę błękitnooką
czasem jak werble zapowiada
taniec dusz zamyślonych
krwistoczerwone od błędów ran
diamentowo niewinne
nieśmiałe i kruche
serce poety jak metaforaale ten kamień mi wrzeszczy - najszybciej usunąć, ale to jest moje zdanie, każdy myśli po swojemu
serce poety to nie kamień
ani nie żaden inny głaz
jest z wrażliwości swojej znane
przeżywa wszystko drugi raz
...
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 30 odpowiedzi
- 1 080 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 477 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 768 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 543 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 335 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Roma · Opublikowano
@Leo Krzyszczyk-Podlaś nie chcę tłumaczyć tego wiersza - jest tylko próbą ubrania w słowa tego co we mnie siedzi. Spojrzę na niego jeszcze raz, mając na uwadze to co napisałeś. Dziękuję za wejście w tekst i za to, że jakieś tam moje wiersze lubisz :) Serdeczności :) -
Przez Dagna · Opublikowano
@janofor tekst - dzwon dla sumień i wyciskacz łez, ale to zaledwie jeden punkt widzenia, a i sumienia powinny „ dzwonić” po dwóch stronach. Jest wojna i wiele już pomogliśmy otwierając na oścież drzwi, ale był i Wołyń, którego nie należy zamykać jedynie na pomnikach i kartach książek - lecz pamięć o nim traktować jako przestrogę, walcząc o polską rację stanu i wiedząc do czego jest zdolny Rusin,( bo to historycznie ukształtowana inna mentalność…) -
Przez Migrena · Opublikowano
świat pękł jak czaszka, a z wnętrza wysypały się słowa miłosne, których nikt nie umiał poskładać. język wyzionął ducha, gdy miłość przestała go tkać – zostały tylko litery, jak popiół na wietrze, jak puste słowa wbite w papier, który płonie w próżni. Boga nie ma wyjechał cicho ostatnim pociągiem, zabierając echo twoich słów w głuchej ciszy, nawet jego cień się zatarł, gdzie niebo pachnie kadzidłem po rozpadzie miłośći ostatnia cząstka światła, którą karmiłem oczy wczoraj - zgniotła ją twoja dłoń jak czarną gwiazdę na niebie. kiedyś byłaś świtem, teraz tylko popiołem w moich żyłach. a ja? nic – zlepek atomów w mechanicznym rytmie, który bił kiedyś w rytmie twojego serca, organizm, który oddycha bo tak się przyjęło w biologii. w głowie nicość, gdzie gwiazdy twoich słów zgasły. w sercu betonowa studnia, w której echo nie ma do kogo wrócić. ruiny wiary milczą, ruiny myśli kruszą się jak kreda, a serce szepcze szorstkim szeptem. stoję na środku wymarłego horyzontu i nie mam w sobie nawet cienia nicości, bo nicość jest czymś, a ja jestem mniej niż tym. nie ma powrotu nie ma sensu nie ma ciebie nie ma mnie tylko cisza która śpiewa pieśń rozpaczy. -
Przez viola arvensis · Opublikowano
@Waldemar_Talar_Talar wzruszający, piekny obrazZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
Przez iwonaroma · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Berenika97:) To widać prosto na osi czasu. Narodziny - a potem Życie, Życie, Życie, Życie, Życie, Życie ...i śmierć, która trwa sekundę , minuty, kilka godzin, najdłużej kilka dni. I co tu przeważa? :) Koany są cudne, samo życie, bo ono jest paradoksalne:) Dzięki @Rafael Marius :) dzięki
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpg.2a4c1fb1be2384bf2f494e0e37245a0e.jpg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi