Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Bożenko, w Twoim wierszu podoba mi się bardzo delikatność, z jaką podeszłaś do tematu.

To na pewno na plus.!  Chciałabym, dla pozbycia się podwójnego.. "wczoraj".. zasugerować tytuł..

to było... i treść zaczynałaby się od słowa.. "wczoraj".. Co ty na to.? 

Drugim drobiazgiem, który w jakiś sposób kole mnie w oczy jest ...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                                           tak próbowałam czytać... może drastycznie inaczej, ale próbowałam. Sorry. Pozdrawiam.

 nie pociesza niepokój

 gdy dotyka miejsca

 odszedłeś wczoraj

 wbrew mojej miłości

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Jest w wierszu kobieca subtelność, ale pomimo to za dużo w nim skupienia na słowie "wczoraj" trzy razy pod rząd na samym początku łącznie z tytułem, oraz w przedostatniej i ostatniej cząstce. Pod koniec wiersza nagromadzenie partykuły

 

nie nadejdzie
nie pociesza
nie dotyka

 

Ładna czwarta cząstka. Pozdrawiam.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tadeusz Różewicz pisał, że już nic nie wymyślimy, ale jednak nie zabronił mlodym ludziom pisać o miłości śmierci itd. Każdy "odkrywa" stare prawdy i opisuje tak je czuje. 

Wiersz czytam i odczuwam, a to (w moim odczuciu) jest głównym zadaniem wiersza by przekazać uczucia. 

Edytowane przez eM_Ka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję.

 

Anafora jest to celowe powtórzenie.  Znana i stosowana w poezji. Zastosowałam z premedytacją i tutaj służy podkreśleniu, że zdarzyło się coś niedawno ale tak na prawdę niedawno zdarzyło się tylko dla mnie.  Podejrzewam, że gdybym przeżyła jeszcze np 20 lat, to też będzie dla mnie  - wczoraj.

 

nie pociesza, że niepokój 

nie dotyka miejsca gdzie odszedłeś wczoraj 

wbrew mojej miłości. 

 

Sytuacja wygląda tak: dręczył go niepokój, odszedł i już go to nie dotyka   ale to mnie to nie pociesza.

 

Zaproponowałaś :

"nie pociesza niepokój

 gdy dotyka miejsca

 odszedłeś wczoraj

 wbrew mojej miłości"

 

Moim zdaniem  niepokój raczej nie pociesza i czy w zaproponowanym przez Ciebie  fragmencie  zawarta jest moja myśl? Moim zdaniem ma zupełnie inny sens.

 

Dziękuję za wnikliwe czytanie  i analizę :)

Pozdrawiam serdecznie :)

 

 

Za tę subtelność bardzo dziękuję.  A skupienie na  słowie "wczoraj" jak najbardziej uzasadnione.  Nieważne ile czasu upłynie,  dla mnie będzie to tak, jakby to było wczoraj. Anafora jest dozwolonym środkiem stylistycznym.

 

Ciesze się, że wiersz się podobał. Dziękuję bardzo i pozdrawiam :)

 

 

Jestem tego samego zdania :)

Dziękuję Marcinie :)

Edytowane przez Bożena Tatara - Paszko (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • -Mistrzu, czy można się wyrwać z gorzałki niewoli? -Jak groźny to wróg musisz sobie uświadomić, udaj sie do kościoła, powiedz: Panie Boże, pomóż mi grzesznikowi, bo tylko ty możesz, dać mi siłę wytrwania, bym do końca życia, był wolny od nałogu gorzałki wciąż picia. Wtedy udać się może, choć ciężko ci będzie, bo ona będzie kusić cię zawsze i wszędzie. To łatwe nie jest nigdy, wielu nie jest w stanie, gdy ktoś mówi inaczej, głupi albo kłamie  
    • Kraj to jest rojeń pisanych hojnie Na pergaminie pobożnych życzeń Od wieków woli przebłysk geniuszu Od szaro skromnych w cichości - ćwiczeń   Kraj który sławę  minioną ceni Niczym brylanty korony skarbce (Ale dbałości o wspólny trawnik I wspólne drogi – już nie wystarcza)   Kraj który kocha wielkich umarłych Co rok buduje mnogość pomników Jednak żyjących mądrych i dobrych Obrzuci gradem – kamiennych krzyków   Kraj wersów dźwięcznych zwrotek perłowych I mistrzów prozy – na świecie znanych Obelg tu mają obfitość bujną Inne na wieczór – inne na ranek   Kraj w którym chlebak pełny masz modlitw I romantyzmu całą kaburę A zamiast nowych skórzanych butów Weźmiesz optymizm dzielność brawurę   Kraj który nie da ci stu nabojów Nie da ci hełmu bunkra i czołgu Po śmierci da ci elegię srebrną I na mogile da – bukiet hołdu   Kraj z orderami – na nagiej piersi O gołej głowie w wieńcu różanym Czasem tu spotkasz – orła kotwicę Na starym tynku – zaplutej ściany…
    • Jak dla mnie: taki sobie... Jeśli już o kobietach, to: nie lepiej wrócić do punktu wyjścia - do czasów pierwotnych? Zapewniam panią, iż Święta Matka Natury jest bezwzględna - bez mężczyzn nie byłoby ludzkości, jeśli chodzi o mnie: jestem pogańskim racjonalistą - libertynem i intelektualnym biseksualistą - uniwersalnym i niech kobiety sobie robią co chcą, tylko: nie mają żadnego prawa naruszać mojej przestrzeni i w razie problemów - przychodzić do mnie...   Łukasz Jasiński 
    • @Leszczym ukłony posyłam
    • @Natuskaa    Bardzo Dobrze. Wręcz Świetnie. Miło czyta się Twój "(...) wartościowy (...)" tekst, a pisanie Ci w ten sposób "(...) niech się toczy (...)". ;))** Zadbaj o interpunkcję.     Pozdrowienia. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...