Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Słońce budzi mnie o świcie,

uśmiech sam się pcha na twarz.

Myślę sobie: „kocham życie,

jest cudownie”, a tu masz...

Ledwie człek otworzył oko,

dzwonek do drzwi, chwytam pion.

W mig otwieram je szeroko:

co za morda, któż to on?

I zaczęło się bluzganie,

że ja taka, że on wie,

że zalałam mu mieszkanie,

zgłosić to policji chce!

Dosyć miałam już tej gadki!

Chłopa pierwszy widzę raz,

myślę: „mieszka u sąsiadki?

Niech go szlag, nie na to czas!”

W ciągu godzin dwóch lub trzech,

rozpieprzyli pół chałupy.

To ci ranek, co za pech!

Ledwie dzień, a już do dupy.

I zaczęło się grzebanie,

chłop tkwi w przekonaniu swym.

A to rura poszła w ścianie,

żadnej winy mojej w tym.

Utwierdziłam się w mniemaniu -

- nie jest jeszcze aż tak źle.

Nagle myśl o kupowaniu

w głowie pojawiła się!

Sklep jest blisko, ale gratka,

w mig załatwię sprawy te!

Patrzę, a tu gna sąsiadka

i pogadać ze mną chce.

Kilka bluźnierstw wyszeptałam,

mówiąc, że czas goni mnie.

W miarę grzecznie zagadałam,

ta zaś wszystko lepiej wie.

I narzeka, że za sucho,

że za mało deszczu jest.

Potem, że z pieniędzmi krucho,

daje dzieciom, bo ma gest.

Że ulica za szeroka, czy za wąska -

- chust to wie.

Że coś ziemia jej za grząska -

- nie wiem, wyłączyłam się.

Łypię okiem na zegarek,

słuchać tego nie mam sił.

Kurna, bo za minut parę,

obuwniczy zamkną mi!

Lecę biegiem na łeb, szyję,

myślę sobie: „dobrze jest,

kupię buty, to odżyję

to na chandrę jest the best!”

W sklepie czarno, a do tego

gość, w kolejce nie chcąc stać,

wykrzykuje na całego:

ja się śpieszę, … mać.”

Nagle źle mi się oddycha,

do krwi się rozdrapać chcę!

Myślę, kurna, co u licha?

Czyżby krew zalała mnie?

Wyskoczyłam jak z ogniska,

bieg do domu, łeb pod kran.

Patrzę - rumień na pół pyska:

ja pitolę, skąd ten stan?!”

Dość tych wrażeń” - myślę sobie.

- „dzisiaj passę miałam złą.

Nie chcę myśleć o chorobie

lub się bardziej wpędzić w nią”.

Znając przykład mój, kolego,

gdy ci cenne zdrowie twe,

zapamiętaj, że od złego

dystans uratuje cię.

Stroń od ludzi upierdliwych,

jeśli tylko szansa jest,

a alergii uciążliwych

nie nabawisz się na fest!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Cześć. Nie za bardzo się na tym znam ale wg. mnie nad tym fragmentem musisz popracować, bo cały czas powtarza się ten sam rym: źle-się-te-chce-mnie-wie, co podczas czytania daje wrażenie pewnej nieudolności osoby piszącej. Reszta fajna, płynie, jest w rytmie, zwykła historia ale zabawnie opowiedziana, dobrze się to czyta. Pozdrawiam.

Opublikowano

@MałaAga też wrzucam te starsze i przeważnie "obrywam" za nie (mam na myśli konstruktywną krytykę), ale to jest właśnie najfajniejsze na tym forum, bo najwięcej uczy. Ja wolę szczerą opinię negatywną niż nieszczere pochwały. Pozdrawiam i życzę powodzenia.

  • 5 tygodni później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
    • ładnie   chłodne spojrzenia poranków pochmurne deszczowe dni a przecież nie raz się trafi że słońce kasztan da mi   na krzakach żółci się pigwa pod drzewem niejeden grzyb nad nami czerwień jarzębin wiatr z liśćmi rozpoczął gry ...
    • @Somalija stałaś tam, stojąc w słońcu. a wiatr rozwiewał ci włosy. to było wtedy, kiedy o wieczorze liliowe zapalały si,e obłoki, w którymś lipcowym dniu gorącego lata, w którejś znojnej godzinie podwieczornego skwaru...
    • @Nata_Kruk

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       A ja Ciebie i Twoje komentarze :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...