Stan rzeczy

[flat_white]

Zagubieni w konstelacji

własnych uczuć, zgryzot, strachów,

pośród myśli i emocji

próbujemy szukać szlaku.

Próbujemy szukać drogi,

choć nie pojmujemy świata.

Wszyscy boją się zatrzymać:

„brak działania - czasu strata”.

 

A ja chciałam stanąć w miejscu

i zrozumieć te zawody,

ten bieg z przeszkodami dziwny

i skąd biorą się przeszkody.

Zastanowić się przez chwilę,

czy na swojej stoję ścieżce.

Czy w tym całym zamieszaniu

w odpowiednim miejscu jestem.

Chociaż czuję, że te ścieżki

całkowicie nie są moje,

ale mogę to zobaczyć

tylko, kiedy tutaj stoję.

A gdy widzę, to się płoszę,

lęk przejmuje moje serce.

By go nie czuć, by go zgubić,

 idę dalej, gdzie iść nie chcę.

[Annie]

Ładny wiersz, może trochę przegadany  :)

Rozbij na strofy.