Historia edycji

Koła naszych zębatek się toczą

Ocierając się o siebie, pomrukują

Lecz ani rozjechać

Ani zaskoczyć

Wciąż jednak nie mogą

Grawitacja ściąga nas

Nagie miecze przeznaczenia

Tną serce na wskroś

Czy tylko po to

By odrzucić na bezdroża

Samotnych chwil

Jaki to ma ukryty sens

Serce naiwne

Rozumu bezsilnego

Argumentów nie słucha

Swoje wie, swoje chce

Niby w smutku skomli

Że to silniejsze ode mnie

Jednak w istocie słodyczy miłości

Nawet tej niespełnionej

Wyzbyć się nie chce

Bo musiałoby odrzucić

Istotę człowieczeństwa

Tyle bym chciała powiedzieć

Słowa jednak grzęzną wstrzymane

Jakby miały moc niszczenia

Tej nieuchwytnej nici

Która nas swym ściegiem czasu

Koło siebie trzyma