Dzień dla duszy

[23.]

Konrad nie chce dnia
uśmiechów dla waszego słońca
kiedy wszystko gnije
a każdy kwiat z jego dzieciństwa
leży w martwych słowach
zwiędły, zdeptany za życia. 

 

Konrada nie poznają
stracił osobę, odeszła i
została w środku...
Chciał poczuć złość za bierność
odmienić albo uciekać
Dość już! przecież...
nie ma serca. 

 

Drzwi są ścianą
za jedną płacze panienka
a wyjść z twarzą, nie patrzeć
tam deszcz i kałuże
tu świeczka i światło
Konrad widzi przez szybę
inni ludzie, też płaczą. 

 

Zamknęła go niemoc
w niepokoju wielkiej willi
kiedy wsłuchiwał się
w tylko tykanie w zegarze
ale niezwykłe tykanie
w obcych domach.

 

[Paweł Artomiuk]

Powiem tak, podoba mi się poza jednym wersem:

 

"kiedy wsłuchiwał się

w tylko tykanie w zegarze

ale niezwykłe tykanie" 

 

Tam jest coś nie tak... 

Poza tym jest jedna willa, jeden zegar i obce domy. Kurcze no i się w tym zgubiłem... Pzdr 

 

Edytowane 9 Grudnia 2019 przez light (wyświetl historię edycji)