Człowiek

[idolateman]

Naszkicuj sobie człowieka wyrastającego pomiędzy przestrzeniami gdzie smutek
sączy się szarym kamieniem z każdego oddechu i z każdej myśli
sunących po odbiciach nikomu niepotrzebnego nieba przez około sześćdziesiąt minut

 

człowiek ten wydaje się nie mieć przyszłości jedynie przeszłość
określa jego przeznaczenie w barwie która nie pozostawia wątpliwości
innym ludziom wstępującym na chwilę lub przejazdem w obojętne ściany galerii

 

szczycących się wieloma podobnymi obrazami człowiek tak pilnie strzeżony 
człowiek nie przerywający marszu pokuty żadną pokusą w kształcie uśmiechu
człowiek będący przestrogą dla wszystkich nie objętych podobnym szkicem

 

wyobraź sobie biografię w otchłani pozbawionej jakiegokolwiek znaczenia
istnienie, którego wartość pożarła inflacja byt niespłaconego długu
trwanie w codzienności pełnej lęku i gniewu obecność budzącą niekiedy zdziwienie

 

człowiek o charakterze żagla i twarzy której wahanie formuje wciąż nowe maski
inni ludzie mówią o nim zwykle jednym głosem i raczej się nie sprzeczają
mężczyźni i kobiety nie kłócą się o niego psy i koty nie znają jego zapachu

 

człowiek który nie rozumie sam siebie i nikt go nie rozumie
nawet podobne oddechy mają problem próbując mu pomóc
człowiek ten znika z nieudolnego szkicu nic już nie da się zrobić

[Młoda]

Trudny tekst. Wymagający skupienia. Ciężki i przytłaczający. Nie do końca widzę przesłanie, co gorsza... nie do końca dostrzegam wiersz.

Czy to nie jest już proza?

 

[Paweł Artomiuk]

Nie wszystko mi się podoba ale trzeba przyznać, że jest to ciekawy, przemyślany i dobrze napisany tekst. 

[Krzysztof_Kurc]

Prawie bez potknięć, przy takiej ilości słów i kojarzeń trudno uniknąć nieścisłych przejść.Lubię taki klimat i pisanie.

Pozdrawiam