Zgłoś

A przyjść miał w chwale mroźnego poranka i w wodzie się stopić a w ogniu wystrzelić i nie mieć przed sobą kłód ułożonych a za plecami pacierzy.    Roztaczać chwałę u stóp mojżeszowych spełniać zawiłe święte żądania jak popiół zebrać i w morskiej toni rozpłynąć z myślą przetrwania.    W tobie nadzieja a w torbie dziura a patrząc przez nią końca nie widać i co na niebie to w torbie mojej przez małą dziurę przechodzi życie.   Ściskam roluję pod pachę wkładam by choć na chwilę zatrzymać proces lecz siły więdną a pod kopułą już w nowe ziarno uchodzi życie.        

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

być jak ten Dyzio leżąc na łące w swej bezczynności marzył niechcący marzenia mawiał - to wielka lipa więc polegując wiersz ów napisał :))     @Roma dzięki ale może za mało działam na wyobraźnię czytelnika - bywa różnie :)))

@Jacek_Suchowicz   Samo życie...w skondensowanej formie Chociaż nie wszyscy mijają się kilka przecznic marzeń, codzienne.  Odczytuję nutę pejoratywną w zapisie, a przecież... Życie sentymentami też ma sens. Podobnie jak czarowanie uśmiechem. Nie bójmy się tego...nie świadczą o słabości człowieka    Moja stara ciotka miała wspaniałą maksymę życiową. Powtarzała zawsze, że trzeba być dla siebie "dobrym". Jak by nie spojrzeć na tę mądrość życiową, działa bez zarzutu :)   Kilka refleksji na kanwie treści wiersza. Tak mi się skojarzyło  :)   Pozdrawiam   

@Dagna przynajmniej nie jest nudno. Pozdrawiam.

Nie błyszczę już. Nie chcę. Nie muszę.   Jestem skórą bez retuszu, głosem pękającym w środku słowa, błędem, który się nie tłumaczy, i oddechem, który drży ze wzruszenia.   Nie wiem, czy Cię olśnię. Nie wiem, czy zostaniesz. Ale po raz pierwszy nie gram.   Po raz pierwszy trzymam dłoń tak, jakby miała Cię nie zatrzymać, tylko zaprosić.   Nie jestem snem. Nie jestem tajemnicą. Jestem sobą.   A jeśli spojrzysz teraz — bez oczekiwań, bez domysłów —   może ujrzysz coś piękniejszego niż wszystko, co udawałam wcześniej.