Zgłoś

Gramatycznie otępiały, a jednak stały.   Drzewa i ludzie, poruszani tym samym wiatrem w mieście osiadłym od smogu.   Mogę wreszcie uwolnić się od myśli.   Nic już nie boli. Nic w sercu nie kłuje.   Jak dziecko mogę być — bezpieczne, otulone kocykiem w samochodziki i jaskrawe kolory.   Place zabaw pośrodku wieżowców — pola.   Chmury, mleczna mgła unosząca się od Wisły.   Plakaty od lat zapomniane szepczą coś do mnie: tęsknię, weź mnie, blistry — wołają lekkim jak piórko głosem.   Coraz bliższym…   W tym stanie czas zwalnia. Słowa nie ścigają myśli, ciało nie nadąża za nogami, a świat — choć nadal smogiem ciężki — staje się lekki i obojętny.   Idąc z pianki ulepionymi ulicami, nie szukam u nikogo zwady.   Skręcam w moje dawne uzależnienia i przywary, słysząc szum opon wodospadów.   Każdy krok płynie jak samochodem idealnie gładki zjazd z autostrady. Każdy krok ma swoje przyczyny i wady.   Palą plastikiem, czuć gorzki zapach, a ludzkie fale rozbrzmiewają jak tam-tamy.   Językiem czuję dźwięki, dotykiem smakuję powietrze,   podczas gdy mosty uginają się pod moją miłością i słowa pięknem, gładkie jak droga z góry na dół — wodna zjeżdżalnią…

Ar siana u bociana...  

Ma Dag: odmawiam, a i wam doga dam.  

Przewody - dydo weź...        

To Kamy są: wąsy ma kot.