Gosławie dedykuję...

[Lach Pustelnik]

Gałęzie drzew niczym dłonie

Upstrzone listkami zielonymi

Sięgają po mnie.

Kołyszą się na wietrze

Obciążone kroplami deszczu

Majowego

Zimno.

Zapatrzyłem się na nie zza szyby ciepłego salonu

Nie marznę.

I one nie marzną.

Nie czuję zimna.

I one nie czują zimnych kropli ani chłodnych podmuchów powietrza

A tylko drżą jakby z emocji

Których doświadczam…

Skąd wiedzą o moich emocjach?

Pokornie chylą się na wietrze ku ziemi

To wznoszą dumnie ku niebu.

Czy wiedzą czym jest pokora?

A czym duma wyniosła?

 

Uczepione krawędzi blachy

Tracą siły i odrywając się od  metalu

skapują leniwie na krzewy

olbrzymie krople

z chmur ponurych

zrodzone

wysoko nade mną.

Taki ich los

I przeznaczenie.

Zieleń, która nie ma pojęcia

O swej zieloności,

Krople wodne które

Nie mają pojęcia o swej wilgotności

Drzewa wyrosłe przed oknem

Które nie mają pojęcia o swej drzewcowości

Sarna pasąca się na łące pod lasem

Nie mająca pojęcia o swej sarniości.

Człowiek idący koleinami

W piachach doliny

Nie mający pojęcia

O swej człowieczości.

 

A o czym Ty, wspominająca stary dom

z przeciekającym dachem,

o czym, Ty, masz pojęcie?

Bo ja - o niczym.

Żadnego.

Tylko te krople

Skapujące leniwie

I te gałęzie

… drżące … spokojne …

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Gość]

Lachu też nie mam o niczym pojęcia 

Zwłaszcza o tym dlaczego właśnie mnie został zadedykowany wiersz ?

Jest bardzo piękny mówiący o tęsknocie i przemijaniu 

Dziękuję i pozdrawiam