Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Czy odebraliśmy władzę naturze?

 

Zaczęliśmy przy ognisku 

I polecieliśmy na księżyc 

 

daleko bardziej wierzę 

bosonogim królom 

i błaznom którzy zagubili 

poczucie humoru

niż w szum laboratorium aparatury

złożonej z ludzkich mózgów 

ja dziki kontra ja społecznie związany 

w klatce kultury z miską

zielonej pożywki pod nosem 

śledzę wzrokiem muchę 

usiadła na jeszcze moje ciało 

czy pora ponownie porzucić ja?

 

ja mrówka ja pszczoła 

ja strzępka grzybni 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Lahaj (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zawsze znajdzie się coś do poprawki, zwłaszcza gdy czyta się tekst przez pryzmat własnych  "słowotworów". I nie ukrywam, poddałbym ten wiersz retuszom. Ale to ja i moje "widzimisię", które nie ma zamiaru naruszać autonomii autora. 

ogólnie tekst niezgorszy, przedmówca ma rację. Zwłaszcza, że pytanie zostało postawione już w tytule.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jestem za najszerszym możliwie ujęciem pojęcia natura. Trochę żongluje tutaj znaczeniami ale tylko trochę;-) Pytanie na ile to my sami niszczymy siebie i to co nas otacza. Ja uważam ze człowiek jest deterministyczne ustawiony w trybach ewolucji. Choroby cywilizacyjne i inne współczesne plagi to sito przez które prześlizgnie się najbardziej dostosowana pula genów. W wierszu poruszam jeszcze grecki problem idiotes vs polites.

Opublikowano

"Zaczęliśmy przy ognisku 

i polecieliśmy na księżyc "

W międzyczasie zanieczyściliśmy morza, rzeki, oceany 

Postęp jednak niesie za sobą spustoszenie 

 

Opublikowano

@Gosława dyskutować można nad słowem postęp jak również nad zakresem spustoszenia. Wyczytałem ze zbieracz-łowca miał większy mózg niż człowiek pocz. XXIw. Myśle ze bez ludzi ziemia poradziłaby sobie z zanieczyszczeniem bardzo szybko. Z ludźmi tez poradzi tylko w inny sposób;-)

Opublikowano

O tym samym pomyślałam 

Już się zaczynają anomalie pogodowe 

Strach pomyśleć co będzie za kilkadziesiąt lat 

 

Opublikowano

Dobry, refleksyjny tekst. Czy odebraliśmy władzę naturze? Myślę, że jednak nie, choć uparcie do tego dążymy, akcentując to na każdym kroku.  Ale to natura nas obezwładni, podziękuje. Bardzo mi się podoba wers

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I to jest clou wiersza. Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kwiatuszek Szczerze mówiąc jeszcze nie wiem . To pierwsze próby. Gitary też muszę odkurzyć. Ale taki jest plan. Co jakiś czas rozciągam palce, zaczynam nucić i śpiewać.    Kocham te swojej gitary i muzykę którą z nich wydobywamy. :)
    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...