Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Piotrek w mieście był lubianym,

pozdrawianym, szanowanym,

kulturystą i sportowcem

oraz krypto hitlerowcem .

 

Czasem sypiał u dziewczyny,

lecz nie sprawdzał się z przyczyny,

że gdy ćwiczył brał niestety

przemysłową ilość „mety”.

 

Osiedlowy klub „Spartakus”

miejscem spotkań był chłopaków,

tutaj Piotrek krzyż swój dźwigał-

- Polskę wstałą z kolan widział .

 

Życie lubi figle płatać:

Piotrek czasem w nocy płakał,

nie chciał się przed sobą przyznać,

że mu przyśnił się mężczyzna

 

o sylwetce muskularnej,

twarzy hebanowo czarnej,

którą widział w nocnym barze,

gdzie przy wejściu był bramkarzem.

 

By odegnać senną marę

w nocy ćwiczył jak za karę,

pot mu zlewał genitalia,

w śnie zjawiała się husaria…

 

Jak to się przytrafi czasem:

Piotrek udał się na basen

i do sauny by wypocić

z siebie zło, lecz nagle wchodzi

 

       Nie kto inny tylko ON,

       czarny niczym w dżungli noc,

       tylko zębów świeci biel,

       a na oko miał XL…

 

Wnet złowili się oczami

w saunie tej gdzie byli sami,

mroczny jak sawanna w nocy

Piotrka zmysłów czar omroczył.

 

Podniósł dzidę syn Afryki

i husarskie rozbił szyki,

które miały od zaplecza

Krew Słowiańską ubezpieczać.

 

Duma Polski, białej rasy

w afrykańskie poszła lasy,

Piotrek bliżej się przysunął,

białą dłoń pod ręcznik wsunął

 

który ów mityczny skrywał

twardy niczym pień kindybał,

a sprężysty niczym liana…

- Znowu Polska na kolanach!

 

Nie podniesiesz jej lewarem-

- niby pitbull w swą ofiarę

tak łapczywie się wargami

wessał Piotr niczym w salami.

 

       What’s your name… or nevermind,

       first I’ll come into your mouth.

       Dirty white boy,  don’t be shy,

       do you know what’s “doggy style”?

 

       Come to daddy- will be fine,

       through the doors to other side.

       Things will never be the same,

       beauty‘s always born in pain.

 

       Little piggy let me in,

       I can see your fiery ring.

       Be good. I’m coming honey-

       - Big Black Wolf, and… here’s Johnny…!

 

Piotrek poddał się skłonności –

poszerzenia świadomości

i jedności wszystkich bytów

nagle doznał w chwili szczytu.

      

Pozostawmy ich już w saunie

kędy żar jak na sawannie

do galopu zmusza serce.

Nie spotkali się już więcej:

 

czarny chłopiec- był przejazdem.

biały chłopiec- płacze czasem,

dzisiaj wie już, że tak samo

świecą gwiazdy nad sawanną…

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bcmil Czytając powyższe przypomniał mi się film z Jet Li Kiss of the Dragon (2001).   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...