Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

chyba jestem tobie obojętna

skoro wybaczam twoje przepraszam

po raz ostatni który to już

ty kładziesz pod moim sercem

pułapkę na szczury

 

chyba jestem tobie obojętny

jeżeli wokół serca rozwieram

sidła trzymając żeby się nie zatrzasły

ty rzucasz w środek spleśniałą cierpliwość

resztki naszych rozmów

nie wytrzymuję

 

jemy sobie z ręki trutkę na gryzonie

coraz bardziej wysuszeni 

lunatykujemy obok siebie

niemal się stykamy w rozmowowie telefonicznej

prawie się widzimy na żywo

 

nie płacz

to tylko kwestia czasu

kurwa nie płacz mówie!

to kwestia czasu kiedy

zrozumiemy jak bardzo się kochamy

 

z dala od siebie

połączenie zostało anulowane

Edytowane przez Tomasz_Biela (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Coś w tym wierszu intryguje, choć przecież taka historia to nie pierwszyzna. Relacje wysuszone jak ten szczur,    'prawie się widzimy na żywo' , 'spleśniała cierpliwość', możnaby wymieniać dalej. I docenienie miłości, dostrzeżenie jej, gdy już jest po wszystkim. Że jednak była, choć pod grubą warstwą kurzu i zaniedbań. Od razu rozbrzmiał mi kawałek tekstu Eldo 'szkoda już śliny i na bok maniery, mówimy do siebie z małej litery'... Niestety.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa Dziękuję i również pozdrawiam. 
    • obietnice jak latawce  zachwycają pięknem  gdyby tak...   podziwiamy je  dają chwile nadziei  odrywamy się od ziemi  tam w przestworzach  wspaniały świat    nie musimy śnić o jutrze  już dziś je pokazano    nagle zerwał się sznurek  obietnice uleciały w siną dal  wracamy do codzienności    świat nie lubi pustki  w górze następny latawiec  z piękną przyszłością    5.2025 andrew 
    • Miły mój, czy miłość prawo posiada  Rozmazać wokół drzewa  W mgłę nieważką   Czy wolno jej tak znienacka dopadać  Porządek świata gniewać  Czy stać się porażką   Miła ma, nikt jej nigdy nie zapytał  Dlaczego oczy zmienia  W studnie głębokie   Czemu przed poznaniem tak skryta  Loty wysokie docenia  Z zielonych okien   Miły mój, czy poświęceń jest warta  By przed sobą klękać  W zapomnieniu   Czy prawda to, że jej siła nieodparta  Sprawia, że stal pęka  W okamgnieniu   Miła ma, powiedz czy klucz staje mierzy  Czy gna przez błękity  Pomiędzy snami   Pozbądź się leku, gdy ku tobie przybieży  Wtedy zachody i świty  Po kres roku porami
    • Warto czasem przystanąć, odczekać krótką chwilę, przed lustrem, w półmroku oświetlanym przez świece oczu tak żółtą i ciepłą barwą, jak dzień późnego sierpnia, którego tak nie chcę stracić.   Ze świec wytapia się wosk.   Ludzie woskiem stopionym rysują obraz przyszłości, ładnej, lecz nieprawdziwej - co z tego, że nieprawdziwa?   Kolejny galon wosku przyniósł ze sobą postać. Kim jesteś?   Czy to Ikar? Nie, Ikar już dawno upadł. Za co? Dlatego, że umiał marzyć? Nie. Zdradził go własny wosk - rozmoczył pióra skrzydeł i w jego kałuży do dzisiaj tonie złudzony barierą na niebie.
    • Jeszcze tu zajrzę.   Dziewczyna w wianku śpiewa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...