Ballada o rycerzach

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Zwołał król swoich rycerzy w stal zakutych:
w naszym kraju źle się dzieje- kraj zatruły
cuchnące miazmaty miłości bliźniego
a to, jak wiadomo, prowadzi do złego.

I trwogą zadrżały wnet serca rycerzy
że pleśń miłosierdzia się może rozszerzyć
i objąć rozkładem należne im włości:
ach zdepczmy w zarodku tę zbrodnię litości!

Bo co kiedy serca poskromią swe chucie
i tryby machiny zapłaczą współczuciem,
stalowy ład runie i świat się odmieni
gdy człek miast gromadzić się z drugim podzieli?!

O bracia żelaźni nie miejcie litości,
wasz węch wyczulony na smród wrażliwości
niech będzie jak kompas i prosto do celu
powiedzie te ostrza podobne skalpelom.

Na głucho zawrzyjcie serc waszych wierzeje,
bo łzy to wszak woda- stal od niej rdzewieje…
Wskoczyli na konie rycerze ze stali
węszyli- szukali- znaleźli- zdeptali…