Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Beti, jestem zachwycony tym wierszem. Przeczytałem go chyba z dziesięć razy i za każdym brzmi coraz lepiej. Podoba mi się rytmika i  nieporadna urokliwość treści. 
chciałem się przyczepić do dwóch przedostatnich wersów, ale po chwili namysłu zaczęły pasować.

Można go czytać na wiele różnych sposobów. Dobra robota :) 

Opublikowano

@Tom Tom Hehehe, przyznam się, że początek i we mnie płynie melodią, i choć go sczytuję (bo nieporadnie nie pamiętam), to znów to robię (i nawet nie wiem po co). Koniec schodzi na ziemię, do dialogu, ale jest prosty. Dzięki za odwiedziny, mój miły. bb

@Alicja_Wysocka Tak Alu, mam nawet taką minę, jak słoń, co go żal i reszty. Niepoprawnie wycałuję Cię i ścisnę w pasie. bb

Opublikowano

@Ast Voldur - pierwsza sugestia mi pasuje, ale zachwiana jest reguła i rozbija melodię teksu. Brakuje 4 sylab na końcu. Nie mam pomysłu na zakończenie. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z drugiej sugestii nie skorzystam, też jest konwencja, nie będę jej ruszać. 

 

Co do łeputacji, to uprawiam warzywniak - nie królewskie ogrody, na nic zachody (słońca) w kolorze róży. Stąd przytyk duży mi nie zasłuży, nagrodą ni karą. Małe mam wiano do rzucania w nurt rzeki. bb

Opublikowano

@Annie_M z dnia na dzień budując plany - tak miało być, bo nic lepszego nie wymyśliłam. 

A ze śpiewaniem to miło: sylaby jak nutki, składają się w głowie. Jak jeszcze jakiś sens niosą, to jestem w domu.

Ściskam Annie_M. Lubię Twoje bystre spojrzenie. 
 @Marcin Krzysica Słuszna uwaga. Pisząc miałam w głowie emocjonalne trudności, ale niech każdy czyta jak chce, jeśli w myślach zostanie. Ściskam Krzysico ciepło i czekam na teksty. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @iwonaromaTeż tak robię. :)))
    • Jesteś jak Crusoe, tylko, że on walczył, a Ty na luzie, bo masz cywilizację:)
    • @Cyjan To wiersz pełen czułości i nostalgii. Tworzysz w nim niemal filmową scenę tego  spotkania: wielkopolski las, wzgórze, każdy detal ("nos zaczerwieniony", "bordowe serce") żywy i namacalny. Szczególnie poruszające jest to pytanie "co ja ci dam?" - ta niepewność wobec ofiarowanego uczucia, ta pokora. I ten refren o Złotych Piaskach, który wraca jak mantra pamięci. Super!     
    • Nie zapisał nieba gotową odpowiedzią. Rozsypał tylko gwiazdy – alfabet, do którego szukam klucza. Nie dał prawdy jak kamienia do ręki, ale tchnął we mnie pęknięcie – szczelinę, przez którą sączy się żywe srebro wątpliwości. Prawda podarowana jest echem w cudzej studni. Ta, którą rodzę z siebie w skurczach ciszy, staje się nowym układem atomów, moją własną geometrią istnienia. Pytanie nie jest kompasem, lecz napięciem duszy, wektorem wyznaczonym w pustce. Każde "dlaczego" rozrywa zasłonę. Nie ma dokąd iść. A w rezonansie każdego kroku On staje się Drogą. Mógł mnie stworzyć z pewności. Cichy, doskonały kryształ. Wieczny. Nieruchomy. Wybrał jednak, bym stała się świadomością – wątłym płomieniem, który żyje, bo pyta. I płonie, bo nie wie.      
    • @Migrena Twój wiersz to nie jest poezja, którą się po prostu czyta – to wiersz, którego się doświadcza wszystkimi zmysłami.„Mokra ziemia między palcami”, „uśmiech pełen pleśni”, „smakuje krwią i jesienią” – to nie są tylko słowa, to całe doznania. To poezja, która nie boi się brzydoty, brudu i rozkładu, a wręcz czyni z nich źródło swojej mocy. Ten wiersz jest dla mnie przejmującym zapisem procesu zjednoczenia z naturą. Ale nie jest to romantyczne zjednoczenie. To akt gwałtowny, niemal erotyczny w swojej intensywności. Nie tyle kontemplujesz przyrodę, co pozwalasz jej się pożreć, wchłonąć, przetrawić. Fraza „Pozwalam jej” jest tu kluczowa – to świadoma, odważna kapitulacja. To powrót do stanu pierwotnego, do bycia częścią cyklu życia i śmierci. Fascynujące jest to, jak w procesie dekompozycji, gnicia i utraty formy, rodzi się na nowo tożsamość - to "Ja". Odczytuję ten tekst jako paradoks, w którym to, co kojarzy się z końcem – gnicie, jesień, rozkład – staje się esencją życia. Świetny!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...