Zegar oblepiony frużeliną

[Pascal Hutyra]

Czas nam ucieka, tak szybko zegar tyka,

Lecz w chwilach refleksji spowalnia, jakby oblepiła go frużelina,

Biała kartka furażeruje by przykuć poetę,

By wzroku odwrócić nie mógł, by pisał jak zwierzę, instynktownie,

łudzi go że będzie wiekopomnie podziwiany,

przez pokolenia przyszłe,

Czyż nie?

Bierze więc on udział w tym procederze czynnie,

A koniec wciąż oddala się zwinnie.

 

Jak wiele człowieka w życiu jego minie? Gdy pogrążony w pisaniu zamyka się w kinie? Baśniowym piórem pisząc coś w imię, w imię czego?

Zjawiska jednego, które zalało czoło jego potem,

Tak wiele ludzi zginie, w jego tekstach, wierszach,

A ludzie wciąż nie wiedza, czy poezja to bestia.