Ballada o Jasiu Wędrowniczku

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Mu dała matula sandały nadziane

nadzieją na rychłe wprożenie.

A zżuł mu sandały żwir ścieżyn pokrętnych,

i zdrożył na bezchwał siwizny.

 

A gdzieżby – na pniu wierzby

duszę odprzedał za buty,

za spodnie na gniezdne wygody.

Moc ludzi rozdeptał na czarcich ciżemkach,

i szczerby jął suszyć na technowirówkach.

 

A w oknie matuli łkała żarówka.

 

Lux kurwie grosiwo w woń paliw przemieniał,

plastikiem palemek ocieniał Wanessy –

- na sikor złoty jak kość rozszarpywał,

śniegowy bałwanek rozbielał mu ścieżki,

w mroczności lepliwe jak guma się wpuszczał.

 

A w oknie matuli łkała żarówka.

Aż ojczul zaprożył w apartamenta

i tętna u syna pod piersią nie wyczuł.

Zbierała bieliznę nadobna Wanessa,

i załkał „Jaś Wędrowniczek” z piersiówki.

 

A w oknie matuli ścichł płacz żarówki.