Żerujże żniwiarzu

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

To było dawno: na polu żyta
ucichł zgrzytliwy uścisk jak brzytwa.
Czarny hetman się zniżał ukośnie
i ostrzył uśmiech z myślą o kośbie.

Hej, żerujże żniwiarzu,
płyną rzeki ku morzu.
Hej, żerujże żniwiarzu,
w dzień i w nocy we zbożu.

To było dawno, i nikt nie pyta
o co gniew niosły końskie kopyta.
Kruszały rdzawe pobite zbuki,
a Stara Matka karmiła kruki:

Hej, żerujże żniwiarzu,
płyną rzeki ku morzu.
Hej, żerujże żniwiarzu,
w dzień i w nocy we zbożu.

Wspięły się soki w żar kłosów żyta,
i Stara Matka o nic nie pyta.
A górą mknęły jak zawsze gwiazdy,
i nie patrzyły na rozkład jazdy.