Jan Kobuszewski 1934--2019

[Maciej_Jackiewicz]

Jesienne trawy od świtu pokryte rosą
z łez a drzewa szumią całkiem inaczej
cały teatr teraz po panu Janku płacze
kiedy wieści wraz z liśćmi się roznoszą

Ze stolicy na już niemal świat cały
tam gdzie niepoliczalne publiczności
tyle wszystkim rozdałeś swej radości
gdy nawet i smutki się z Tobą śmiały

Każde odejście tak serce ludzkie porusza
to ten czas kiedy pożegnać się pora
na zawsze zostaną role aktora
----------------------------------------------
bo nie ma już tu z nami naszego Kobusza

Edytowane 2 Października 2019 przez Maciej_Jackiewicz (wyświetl historię edycji)

[jan_komułzykant]

odchodzą

jak niezapomniane chwile

ale trwać w nas będą już zawsze

 

 

[Don_Kebabbo]

Jesienne trawy znów  pokryte rosą

z łez [...]

 

O ile banalniejsze jest stwierdzenie, że im więcej mamy lat, tym częściej żegnamy się z idolami - w taki czy inny sposób. Szkoda tylko, że Twój wiersz jest reakcją, a nie fikcją literacką.

 

Pozdrawiam.

[Jacek_Suchowicz]

 Z niebieskich obłoków uśmiechasz się do nas,

w kreacjach postaci żyjących w pamięci.

Pomiędzy wersami mówisz znacznie więcej,

że w Bogu, w miłości śmierć można pokonać.

[WarszawiAnka]

Smutek sprawł nam Aktor, kióry przez wiele lat wywoływał uśmiech.