"Lustracja duszy"

[Piotr Sobieraj]

Mrok w mojej duszy
spowija świece
spojrzenie w głębię
na dno otchłani
w rozbita
niczym lustro osobowość
Wykrzywiony obraz
lśni nikłym światłem
niczym słońce za horyzontem
Pojawiają się wraz z cieniem
myśli, zjawy, duchy,
ogarniają mrok
przejmują władzę
ogarniają duszę
przejmują ciało
...

[Katarzyna Brzezińska]

Smutek, żal, zejście na dno pozytywnych myśli... wyrażone w ładnej formie
Pozdrawiam
Kasia

[Luthien_Alcarin]

dla mnie chyba jednak zbyt wtórne, za mało liryczne by wzbudzic wrażenia estetyczne, zbyt dosłownie by zmusić czytelnika do intensywniejszego myślenia: jest potencjał emocjonalny, i utwór nie budzi negatywnych odczuć poprzez swoja formę ale do "dobrze" mu jeszcze troche brakuje

Pozdrawiam
Agata

[Włodzimierz Nabkowski]

ja bym to widział tak :

Mrok spowija świece
spojrzenie
na dno otchłani
w rozbite lustro,
wykrzywiony obraz

milknie światło
a za horyzontem
wraz z cieniem
myśli, zjawy, duchy,
ogarniają mrok
władzę
duszę
przejmują ciało

[Catalina Acosta]

Smutek i żal wyrażone, niestety w byle jakiej formie. Agata ma rację - wtórne, nijakie.
Otchłań, mrok, duchy i dusza - trochę tłoczno i to beż sensu.

Wariacja Pana Włodzimierza lepsza.
Proszę pamiętać, że dużo daje wersyfikacja.

Catalina