Prywatna epoka Apokalipsy

[Dawid Rzeszutek]

Prywatna epoka Apokalipsy

 

Wywożą trumnę ze zwłokami tego życia
Za granicę nie tylko Boskiego poznania
W tę nicość, o której nikt nigdy nie słyszał
Nawet jego wspomnienie niebawem zginie
w odmętach złych humorów Alzheimera.

 

To życie bywało przytulanymi cierniami.
Ostrymi krawędziami nadcinało wiarę,
by krwawiła, by sączyła się pokutna łza.

 

To życie lśniło w lustrze, tracąc odbicie.
Jego marzenia nie przetrwały szafotu,
gdy nienawiść zalęgła się w oku Aniołów.

 

Wywożą zamknięte w bańkach pamięci
Kraniec korowodu wychyla się z umysłu
Ginie we mgłach nieświadomości ogrodu
A łzy w oczach, w kryształy krwawiące
zmieniają oblicze, w to jedyne prawdziwe...