wieczne dziecko

[23.]

*Wrzucam z ciekawości. Niedopracowane i na szybko ;)*

 

 

Do krain, do bajek wracać
i wiecznym dzieckiem być

 

a w Twoich oczach już jestem
i byłem na łące wielkich miast,
przechodziłem przez wiosnę
do lata i serce odczuło czas.

 

Na ziemi mroczne bałwany
wodzą i snują za marchewką,
jesienią już jakby zabrany
strugały mnie jak Dżepetto.

 

Tam na deszczu kolorowo-
-szarym szarpią raj gałgany,
nie ma w nich prawdy, pogodo
bo zabrali nam zapałki, samotność...

 

W szmaty ubrani błądząc
uczyli nas, że ciarki na wietrze
to nie szczęścia owoc,
ale ja marzycielem jestem
ja jestem sobą.

[Magdalena]

Coś się tu snuje  co musi mocniej wybrzmieć, pozdrawiam

[23.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo lubię oglądać swoje wiersze po pewnym czasie. Mają taką specyfikę, że widzę gdzie autor rozbrzmiewa ;) A ponoć to rozsądek uczy spokoju i bierności...

[Magdalena]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Spokój i bierność to nie jest jedna para kaloszy, co innego spokój i wstrzymanie się od działania w danej chwili Panie kolego

[23.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A o tym rozprawiać można w nieskończoność ;) W tym przypadku spokój duszy staje się biernością 

[Magdalena]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Spokój duszy to nie biernoś a statyczność, polecam Etykę Nikomachejską, pozdrawiam