Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie wiem, kto to miał napisać ten wiersz o sowie, ale ja sam - z rozpędu (bez korekty) - przedstawiam takie "cóś"

 

Raz mądra sowa w znanej knajpie SOWA

podsłuchała, o czym rozmowa.

Tam pośród wrzasków (i burzy oklasków)

powstała nazwa honorowa.

Poziomy dwukropek nazwano TROPEK

i tak już pewnie zostanie.

Bowiem lepszego i godniejszego

nie znajdziesz. Jak igły w sianie.

Opublikowano (edytowane)

~

W interpunkcji zamieszanie

- wdarł się nowy znaczek -

Nie wiem, czy on tam zostanie

- ten ów TROPEK (szlaczek) -

 

Poziomy dwukropek - "chudy" wielokropek

nazwany tak właśnie został.

Mnie on dzielnie służy, by wersy wydłużyć

i wenie odbiorców sprostać ..

~~

Edytowane przez bronmus45 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bo oni też mogą mieć "pomysła" na dokończenie myśli zawartej w wersie - jak pewien FERDEK KIEPSKI na swoje życie ..

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Musisz zamienić im imiona

bo publika z śmiechu kona ..

(a pan Ferdek .. to ikona)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

powiedziałby "rzyć", a nie "żyć" - bo to stanowi wielką różnicę (jak w reklamie)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie przedstawiłaś z jakiegoś powodu całości cytatu o tym fakcie - a więc:

...

Komediant czy też błazen zyskują uznanie

gdy potrzebny im talent jest "na zawołanie".

 

- no, a to oznacza, że ten talent nie jest wymuszony ani też prezentowany jedynie dla poklasku - lecz jest autentyczny i tym zyskuje uznanie, nie potrzebując do tego klakierów ..

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

"Na zawołanie" - w rozumieniu tychże, wymienionych "fachów" (komediant, błazen) oznacza jedynie, że w każdej chwili podczas swoich występów są pozytywnie oceniani przez obecnych tam widzów z racji swojego, mistrzowskiego talentu, a nie tylko przez - w tym przypadku - klakierów z TWA - co bardzo często się zdarza w przypadku "wiekopomnych dzieł" autorów piszących w sieci ..

 

PS - wydawało mi się, że tekst ten jasno dowodzi właśnie tych zjawisk i dziwię się, że to właśnie Ty zauważasz tutaj jakieś nieścisłości ..

.

Edytowane przez bronmus45
dodano PS (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława piękna liryka pejzażowa z nutą straty. Cudownie napisane.
    • nie dziękuj , bo na drugi raz nie dam :))
    • @Alicja_Wysocka to ja dziękuję:)     @Gosława Gosławo. Dziękuję Ci za tak trafny i pełen wyczucia komentarz. Masz rację – mentalnie wciąż jestem gdzieś pomiędzy dadaistyczną rewoltą a beatnikowym szeptem przy ognisku. W czasach nylonowych koszul i Radia Luxemburg, dżinsów noszonych do bólu, aż stawały się drugą skórą. W czasach, gdy słowo potrafiło rozcinać jak brzytwa, a wiersz był manifestem, nie "kontentem". Gdy artyści nie robili zdjęć swojego lunchu, tylko rzucali światu w twarz własne sumienie. To były czasy nonkonformizmu – piękne w swojej nieporadności, niebezpieczne w swojej wolności. Filmy, poezja, literatura – rodziły się z buntu, z głodu sensu, z wściekłości na system i z miłości do człowieka. A dziś? Dziś króluje zimny "piksel niebieskie oczko”. Świat patrzy, ale nie widzi. Ludzie nie czytają – ludzie przesuwają. Wiersz to tylko zakładka w przeglądarce. Następna. Następna. Następna. A przecież mogłoby być inaczej. Wyobrażam sobie mężczyznę pochylonego nad twarzą kobiety. Ich usta spotykają się nie dlatego, że telefon się wygasił, tylko dlatego, że serca zadrżały. Pocałunek z miłości – nie z algorytmu. Chwila, której nie da się przesunąć palcem. Czekam na rewolucję. Intelektualną, cielesną, duchową. Ale coraz częściej czuję, że bunt stał się memem, a wolność – funkcją premium. I może właśnie dlatego poezja musi być dziś jak nóż. Ostry, błyszczący, gotowy przeciąć ciszę. Bo kto milczy – ten umiera w wersji cichej. A ja chcę krzyczeć, dopóki jeszcze ktoś słyszy. Jeżeli tak się nie stanie, zgniecie nas sztuczna inteligencja. Nie będzie naszych wierszy. Będą wiersze z AI. I konkursy -- który generator sprawniejszy, szybszy, genialniejszy.     Chciałbym wrócić do czasów swojej młodości ale.....dzisiaj to już możliwe tylko wierszami.   Bardzo Gosławo dziękuję.       @Leszczym bardzo dziękuję za "podzielam powyższą opinię". To dla mnie ważna sprawa :)       @Berenika97 Bereniko. Jeżeli miałabyś kłopoty z zaśnięciem to ja..... Zrobiłbym sobie wianek z Twoich czerwonych róż, włożyłbym go sobie na głowę i siedząc przy Twoim łóżku nuciłbym Ci kołysanki, przygrywając na niewielkim bębenku który posiadam :)   Bardzo Bereniko dziękuję :)
    • @Łukasz Jasiński @Łukasz JasińskiŁukaszu ,ufam , że  masz rację. Sylabotoniczność ? Trudno mi to wymówić . Jestem prostaczkom w śród osób którzy o poezji coś wiedzą i ją tworzą. Piszę, gdy wzbiorą uczucia .   Ważniejsza jest dla mnie treść niż forma. Cieszą mnie jednak konstruktywne podpowiedzi. Za które dziękuję. Za kilka godzin podzielę się z wami jeszcze jednym utworem który dzisiaj napisałem . Jestem ciekawy opinii. I tu chyba moja przygoda z tym portalem się skończy.    Dziękuję ;)    
    • On, ona, ono... A - no, no!    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...