Zgłoś

@obywatel Tym razem bardzo udany tekst :)

@KOBIETA   wolność, muzyka, niebo gwiazdami złocone i aksamitna skóra pięknej kobiety.   poezja to cudowny ptak "w matowych piórach".   super Dominiko :))))    

@Berenika97 - dziękuje -

@Wiesław J.K.Zrobiłeś mi wrednego psikusa! Napisałam komentarz, a tu bach - utworu nie ma i moja pisanina poszła się czesać!   A chciałam powiedzieć, że wiersz porusza trudny temat, bo dotyczy naszej osobistej straty. Śmierć innych pozostawia w nas puste czasoprzestrzenie, które bolą, choć, uwzględniwszy różne koncepcje śmierci, nie powinny. Przypomina to bóle fantomowe - niby czegoś już nie ma, ale boli jak diabli.   W żałobie jest jakaś nieunikniona doza egoizmu, bo nie wiemy przecież, czy ci, którzy już odeszli, coś stracili, są nieszczęśliwi, czegoś żałują. Natomiast co do naszych odczuć i emocji mamy pewność - dręczy nas poczucie winy, samotność, świadomość urwania się ważnych nici, wątków... W zależności od światopoglądu, wiary, przekonań - różne mamy odpowiedzi na pytania o to, co dalej po śmierci - ale i tak te odpowiedzi na wypełnią tych wspomnianych wyżej, pustych czasoprzestrzeni.

@huzarc Trudno uciec od tego, co nas ukształtowało – nawet gdy widzimy brutalną prawdę historii, nawet gdy mamy wszystko "w aktach". Sentymentalizm okazuje się silniejszy niż cynizm. I to właśnie czyni nas Polakami – splot muzyki, krajobrazu i pamięci. Mądry tekst.