Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Odpowiedź

Justyna Adamczewska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Odpowiedź

 

Dotyk ziemi puchem usłanej,

stopy dygoczą niedowierzając.

Łydki drętwieją, niepewne wygranej,

kroki nadchodzą cicho, odpowiadając

 

na wezwanie – ruszaj, bez obaw!

Kołatanie serca opanuj, zbaw.

Tak, pobaw się w boga z jego pomocą.

Walcz błogosławiona ze swoją niemocą.

 

@Justyna Adamczewska

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
9
duszka

duszka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pierwszy wers jet piękny.., natychmiast czuję tę nieoczekiwaną miękkość ziemi, a potem... to wahanie i niedowierzanie... I zaskakuje mnie ta nadchodząca cicho odpowiedź, jej zdecydowanie, jej wezwanie do dalszej drogi. Być może trzeba cierpliwie poczekać na tę odpowiedź w sobie, na tę nową gotowość życia - "z boga pomocą, by "walczyć błogosławiona z niemocą:. To też ostatnio mój temat. Dziękuję Ci za ten wiersz :)

1
Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jest mała lit, ponieważ chodzi o boga nie takiego skonkretyzowanego, tylko boga - wszystkich, uniwersalnego. 

Dziękuję duszko za wpis i przede wszystkim czytanie. Fajnie, że znalazłas coś w tym wierszu dla siebie. 

 

To mój pierwszy wiersz - jeśli tak można te strofy od dość dawna, też b. ważny dla mnie. Pozdrawiam Justyna A. 

Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Do mm, wiesz c.d. n. Przyjrzałam się mojemu wierszowi, dokładnie jeszcze raz przeczytałam Twój komentarz do niego i... nieco już poprawiłam w moim tekście. Masz Ty łeb, chopie. A ja właśnie korzystam z Twoich sugestii. Dzięki i pozdrawiam. 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobry pomysł. J. ;)) J. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Mgławica

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Kosmiczny wiersz! Połączenie języka astronomicznego z głęboką intymnością. Wszechświat jest gęsty, zwłaszcza między dwojgiem ludzi.
    • Berenika97
      Wiersz genetyczny

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym Piękne historie o humanitaryzmie. W pierwszej - dwadzieścia lat terapii zajęciowej dla pacjenta. Niech się postara, niech udowodni, niech się wykaże. A my tu mamy test w szufladzie, ale ciii, nie zepsujmy zabawy. Bo po co od razu mówić prawdę, skoro można popatrzeć, jak ktoś przez dwie dekady tańczy do naszej muzyki? To buduje charakter. To uczy pokory. To... no właśnie, czego to właściwie uczy? Że system cię kocha? Że jesteś partnerem w dialogu? Nie, nie - że jesteś szczurem w labiryncie, a oni mają mapę. Zawsze mieli. Ale gdzie w tym zabawa, gdyby ci powiedzieli?   W drugiej - ćwierć wieku alimentów jako wyraz prawdziwej miłości rodzicielskiej. Dwadzieścia pięć lat systematycznych przelewów, dwadzieścia pięć lat bycia ojcem na raty. A potem test DNA jak prezent na zakończenie sezonu: "Dzięki za grę, było super, ale wiesz... w sumie nie musieliśmy się znać". See you nara. Z uśmiechem.   Bo o co chodzi w życiu, jeśli nie o piękne iluzje? O udawanie, że zasady są jasne, że prawda ma znaczenie, że wysiłek zostanie doceniony. A potem ktoś wyciąga kartkę z szuflady i mówi: "A nie, jednak nie. Ale fajnie było, co?" Bardzo ludzkie. Bardzo humanitarne. Bardzo... pouczające. (przepraszam za mój sarkazm, ale znam podobną historię)
    • iwonaroma
      Port-au-Prince

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @Marek.zak1 W Polsce można rozsypywać prochy - na morzu. Na pewno kwestia ceny jeśli chodzi o powstawanie bloków na urny. Wszystko drożeje, nawet śmierć ;) Często obecnie korzysta się z tego, że urny są małe i wkłada się je też do grobu kogoś z rodziny (niekoniecznie dużego grobowca, tylko grobu o normalnych gabarytach). Nawet nie trzeba zdejmować płyty, grabarze wykopują niewielki otwór gdzieś z boku i wkładają urnę. Tanio i rodzinnie, jeśli można to tak określić.  
    • violetta
      ty i ja

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena już nie wzdycham do nikogo:) wzdycham tylko do siebie, bo ja jestem dobra, lepsza od was:)
    • huzarc
      Sala 117

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Migrena Ten wiersz to silny, niemal prozatorski zapis doświadczenia granicznego – śmierci bliskiej osoby w szpitalnej sali. Jego siła tkwi w bezpośrednim, nieupiększonym języku, w tym jak obrazy przenoszą na czytelnika zapach, temperaturę, teksturę tego miejsca.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...