Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Strach

Tomasz_Biela
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz_Biela

Tomasz_Biela

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

kiedy się boisz zaciskasz serca

w pięści puls rozsadza dłoń jak petarda

 

oczy wypadły

rozpadły się

 

źrenice opadają 

ktoś je podnosi

nie wiem kto lub co

cokolwiek innego

i tak nie patrzę

a widzę

 

poobijany o przestrzeń

dygoczesz na skraju pytania i odpowiedzi

 

rozprzestrzenia się światło

 

kiedy będzie już za późno

jasne to

że zbyt późno już

nie zdołasz podać ręki

przeprosić

nie będziesz w stanie 

spojrzeć prawdzie

w oczy zamknięte

 

nie chowaj do kieszeni strachu

nie uspokoisz 

wszystko będzie dziurawe 

nic 

zawsze jest tajemnicą

Edytowane przez Tomasz_Biela (wyświetl historię edycji)
iwonaroma

iwonaroma

Opublikowano
Opublikowano

do: rozprzestrzenia się światło - czyta się bardzo dobrze ; potem trochę wg mnie kuleje ; podam swoją wersję "zdarzeń" :)

 

kiedy już będzie po

będzie za późno

nie zdołasz podać ręki

przeprosić

spojrzeć prawdzie w oczy

- zamknięte

 

nie chowaj strachu do kieszeni

natkniesz się tam na gniazdo szerszeni

 

 

-----

 

ten rym na końcu też nieco , ale tu nie mam pomysłu

 

ogólnie emocjonalny, prawdziwy zapis

 

pozdrowienia

1
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niezły obraz strachu. Dosyć szczegółowo go potraktowałeś, zakładam, że niektóre elementy

'grają' z rzeczywistym strachem, choć ja, raczej nie chowam oczu, moje, w obliczu strachu zdwajają

swoją aktywność, stają się "spodkami" śniadaniowego talerzyka.. ;)
Puenta, sorry Tomku, ale chyba 'nadgadana', no i.. kieszeni(drugi raz) - szerszeni.. zrymowałeś, "gryzie w ucho".

Skróciłabym puentę do minimum. Poszperałam trochę, a to co wyżej, to tylko takie tam.. moje widzenie.
Pozdrawiam.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Tomasz_Biela

Tomasz_Biela

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wielkie dzięki Nat. Trochę tutaj jest autobiografi trochę nie. Z tymi cięciami muszę się jeszcze wiele uczyć. Najpierw daję wierszowi się sfermentować a później konsumuję. Aż będzie klarownie. Oczywiście w gusta każdego się nie trafi nigdy. Twoje "takie tam" cenię. Dzięki za czas. Mało mnie tu bo czasnie pozwala. Ale przynajmniej się staram. 

Pozdrawiam t.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Niewinna jesień

      Przez violetta · Opublikowano

      @Wiesław J.K. tak, ale lubię też sałatkę ze szpinakiem i jarmużem:) @Alicja_Wysocka pisze też dłuższe, nie pamiętasz:) @Annna2 natura romantyczki:) @huzarc dziękuję, tak smakuję życie:) @MIROSŁAW C. wkradła się jesień niewidzialna:)
    • huzarc
      Pod makówką.

      Przez huzarc · Opublikowano

      @aniat. To wiersz, który otula czytelnika jak ciepły koc, ciepłą nocą i makowym snem. Przemawia, jak dawna pieśń, którą zna się od dziecka, choć nigdy jej naprawdę nie słyszało, ale jej melodia drzemie przytulnie w duszy. Jest jeszcze w nim coś głęboko ludzkiego i czułego, jak troska, pragnienie bezpieczeństwa, potrzeba snu wolnego od lęku, pośród znaków domowego świata, w którym dobro chroni przed nocą, a słowo ma moc uspokojenia duszy.  Jest on zarazem szczery, miękki i pełen światła, jak noc, która wciąż pamięta ciepło dnia. Pozdrawiam:)
    • huzarc
      Pięć sekund czasu IV

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Annna2 To poezja o kryzysie cywilizacji, utracie ideałów, o tym, że Europa zapomina, kim była, a tym samym dokąd zmierza. A zmierza tam, gdzie już inni napiszą jej celę inspiracje, gdy ciągłość zostanie podważona i zerwana. Ale nie jest to jednocześnie tekst katastroficzny, gdyż pojawia się w nim wiara, że „dobro i słońce” przetrwają jako ostatnie niepodważalne wartości. Stąd ostatni wers — „Pomimo wszystko” — ma wymiar klamry i modlitwy zarazem. To nie lament, lecz akt trwania.
    • aniat.
      Pod makówką.

      Przez aniat. · Opublikowano

      Zaśnij przy makówkowych śpiewach, Niech sen się rozsypie miękko, Na niebie już księżyc ziewa, Przez okno zagląda sielsko.   Tu mak czerwienią się mieni, Stary płot piersią podpiera I strzeże twojego domu Przed zmorą, co poniewiera.   Tą, która pcha się od progu, By ciepło ognia ugasić, Zły urok rzucić na szczęście I szczery uśmiech zastraszyć.   Sypnij ziarenkiem pod progi Z wierzeniem, że zło ominie I nie zawładnie twym domem W nocnej, ciemnej godzinie.   Pogubią się w rachowaniu Jędzyny i wiedźmy z drogi, Gdy makową płodnością Rzucisz im prosto pod nogi.   Zaśnij przy makówkowych śpiewach, Niech sen się rozsypie miękko, Na niebie już księżyc ziewa, Przez okno zagląda sielsko.
    • Alicja_Wysocka
      Jesienny taniec

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @degatoja Klimatycznie. Z goździkiem jeszcze nie piłam, muszę spróbować.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...