Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ukołyszesz mnie wzrokiem,
zasnę w najpiękniejszy sen.
Ujrzę nagie Twe uczucia,
usłyszę pulsujące serce,
boskim przewodnikiem
uśmiech kochania.
Będzie to wędrówka
w najdalsze zakątki szczęścia,
tam z radości uszyte są smutki,
tam światłość nie pojmuje cienia.
Tam... po prostu jesteś Ty!

Opublikowano

Banalne, niestety. "Uczucia", "serce", "światło" i "cień". Nie chcę być nudny - ale to już było, więcej oryginalności potrzeba, więcej Ciebie. Trochę też mniej abstrakcyjnych uczuć: lepiej, moim zdaniem, nie pisać "szczęście", a pisać, jak się ono objawia (jak "usta rozciągnięte" w wierszu Onej Kot - przepraszam, nie umiem odmienić :). No i pointa. Pointy kończone na "Ciebie", "Cię" i "Ty" powinny być zakazane przez prawo. ;)

Pozdrawiam, Antek

Opublikowano

Wiersz jest piękny, pełen ciepła. Mimo to nie ukazuje jednak sensu życia z drugim człowiekiem, wspólnego rozwiązywania problemów, codzienności. Bo miłość to nie tylko ciepło, bliskość. To także wzajemne zrozumienie, konstruktywne pokonywanie rzeczy, które dzielą. Czego i Tobie życzę na ścieżce życia, ścieżce miłości
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niech wybrzmi słowo ciche, szepczące, przeplecione aksamitną duszą, gdzie marzenia nigdy nie gasną — wiecznie trwają, nieskończone! Nie pomijaj wykrzykników — niech żyją w dni wpisane, jak w książki; nie krzyczące, że czegoś zabrakło, lecz mające litość po kropce, delikatne — jak ciszy oddech. Naucz mnie nowych liter; tamte — już wyświechtane — zużyły się bez pytań, w jedno długie zdanie, przez przecinki wyśmiane. Opowiedz mnie raz jeszcze — stroną nieporwaną, gdzie w ciszy anioł umiera, próbując przepisać życie na historię nową.
    • Imię bez głosu. Ciało bez granic. Krucha — jak snów porcelana, w mroku zrodzona, z gwiazd, popiołu i tchnienia. W niej śpią korzenie światła, płyną soki życia, jak krwiobieg rzek. W jej oczach odbija się milczenie planet. Gdy ją dotykasz — otwiera w tobie czas, gdy obejmujesz — zasiewa ciemność. Jest kołyską bez dzieciństwa, która nie umiera. Dla ciebie - powrotem w gwiezdny pył. .
    • @Alicja_Wysocka Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca. Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.  
    • @Wochen Napisałeś smutną fraszkę - kontrast między światem kultury wysokiej a brutalnością codzienności. Mimo obfitości pięknych słów w literaturze, w realnym życiu dominuje przemoc i wulgarność. Pozdrawiam.   
    • @Marek.zak1 - Cóż, uczniu, jeśli czytelnik zrozumie utwór źle, znaczy to, że autor napisał go zbyt dobrze! Bo prawdziwe arcydzieło to takie, które każdy rozumie inaczej, a wszyscy mają rację.   Pozdrawiam. :)))  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...