Zgasła Jasność

[Dawid Rzeszutek]

W świecie woli zgasła jasność

Latarnia światła już nie wyda

Dogorywa ów wielka opatrzność

Świeca ciężkim tchem to bada 

 

Gotujcie się istoty na początek

Zaiste trwa już ostatnia doba

Świat trafi w ten matni zakątek

Tu żalu i nerwów czeka próba

 

Czerń pokryje okna, ulice i oczy

Wieczność czekały na moment

Zdradził ich plan sen proroczy

By zobaczyć Ziemi lament

 

Rozbity w proch i łzy jest spokój

A nadzieję na nędzy ów pal wbito

Teraz usiądź w mroku i główkuj

Przesiej czyn przez moralne sito

 

A ujrzysz groch czarny i ten biały

Jeden jest winą a drugi dobrocią

Zobaczyłeś i koguty wtedy piały

Wtem wstyd zakrywałeś paprocią

 

Godzina ostatnia twa finału doby

Grzechy stają się bytu kotwicami

Jak grawitacja i z betonu groby

Co stymulują nas zła bodźcami

 

Latarnia nigdy już nie zabłysła

Cień stał się jedynym sztandarem

Moralność zbutwiała lub skisła

Wartość życia stała się komarem

 

Gwóźdź finalny grabarz już wbił

Deski trumny nie były posłuszne

Wtem głos mocny wieko przebił

Bardzo rwąc mięśnie brzuszne

 

Otóż tak narodził się początek

Krzyczał jak każde małe dziecko

Nie pozostawił po sobie szczątek

Tarzał się w bogactwie arogancko

Edytowane 14 Marca 2019 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)