Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kwiatek 

 

Zapachniało marcem w trawie,
zimy topiąc kamuflaże, 
souveniry psiej ekskrecji 
wskroś wypstrzyły się z roztopów, 
pod trzepakiem koło bloku 
zakwitł polski kwiatek miejski. 

 

Kopci petem w poliester
patrolując miejską przestrzeń, 
biel i czerwień pierś mu zdobi,
bogobojny, ojczyźniany
kwiat wyklęty, z kotwicami, 
na nogawkach burych spodni. 

 

Farmazonem z pasternakiem
mami dziewczę pod trzepakiem, 
że im przejąć chcą podwórko
Żydzi, Niemce, islamiści, 
że na szczęście ma szabelkę
on, podobnych jemu więcej
wyrezają w pień ich wszystkich. 

 

Nowa wojna mu się marzy,
byle mógłby kogoś zabić, 
węszy zdrady, szuka wroga, 
z braku laku wśród rodaków 
tropi gejów i lewaków, 
dla Ojczyzny, w imię Boga.

 

Ene, due, rabe, kibel, 
rośnie kwiatek na pohybel
człowieczeństwu wczoraj, dzisiaj, 
później znów gdzieś na ulicy 
w jakieś święto, z resztą dziczy 
Rotę ryczy, prężąc „sieg heil!”. 

 

 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Fantastycznie napisany, wielkie wrażenie na mnie zrobiłeś. Zresztą nie pierwszy raz. :)

 

Jednak też tytuł jakoś mi słabo odpowiada, przecież ten wiersz jest o pospolitym chwaście. Zresztą ta roślina obecnie jest wspierana przez rządzących jak barszcz sosnowskiego w połowie XX wieku. :(

Opublikowano

Jest wszystko co trzeba. Komedia, tragedia, celny dowcip i prawda ubrana w dobre, stylowe literackie szaty ;-)

Chwilami prześmiewczo i dobitnie, ale skoro ma się tak dobry warsztat, czemu tego nie wykorzystać? ;-)

Bardzo dobry tekst. Dzięki, spodobało mi się.

Pozdrawiam!

Opublikowano

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Należy się za tę satyrę. Zawsze jak w większej ilości popada śnieg i jest tak pięknie i biało,  od razu myślę,  co będzie,  jak śnieg będzie topniał. Te brudne hałdy gdzieniegdzie ozdobione żółtą plamą i zawartością psich jelit. Od razu się odechciewa.  

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No właśnie. Zawsze twierdziłem, że wolę jak jest ciepło, ale jest wtedy kilka minusów. Poza wspomnianym przez Ciebie dołożyłbym komary i męty wyłażące na ulicę.. 

No, ale coś za coś :) 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję za ciepłe słowa. 

Tych brunatnych kwiatków niestety przybywa i to za przyzwoleniem Lepszego Sortu. Cała ta sytuacja jest przerażająca i cholernie bolesna, choć paradoksalnie czyni emigrację znośniejszą.... 

Pozdrawiam serdecznie szeset ;) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta już spędziłem z osiem godzin nad tym , staram się dobrać słowa tak aby zachować znaczenie i przekaz filozoficzny , i tak aby jeden znak chiński = jedno słowo zawsze to samo. nie było to łatwe . przedemną jeszcze 80 rozdziałów. Ale jak widać nasze słowa stare idealnie się zgadzają z Tao.    
    • Karierowiczostwa skutki uboczne     Im wyżej Małpa Się wspina Po drzewie   Tym jaśniej Dupą   Świeci do ciebie       Marek Thomanek 12.11.2024    
    • @Leszczym ależ bardzo krótki :)   
    • A potem coś - ktoś - otworzył oczy w miejscu, gdzie czas jeszcze nie odważył się narodzić, i ciemność cofnęła się o milimetr, jak skóra, która czuje dotyk po raz pierwszy. Świadomość przyszła jak pęknięcie w nieskończoności : za ciasna, by pomieścić wieczność, za krucha, by unieść własne zdumienie. Człowiek. Z gliny, która pamięta palce - i z oddechu, który nie pamięta początku. Niedorobiony anioł, a jednak zarysowany precyzyjniej niż figura w tajnym równaniu. Patrzy w niebo i widzi zwierciadło, bo jego oczy nie wiedzą jeszcze, kto je uczy patrzenia. Czas przetacza go po świecie jak drobny pył, lecz w tym pyle drzemie rysunek - linia, której nie wymyślił przypadek. Architektura dłoni, które nigdy nie potrafią tworzyć nicości. Gesty wracają, myśli krążą jak ptaki, którym odebrano pół nieba. Słowa rozbrzmiewają w człowieku jak echo w świątyni, która dopiero czeka na pierwszego pielgrzyma. Światło go nie dźwiga. Ciemność go nie posiada. A Bóg milczy - nie z nieobecności, lecz z miłości większej od odpowiedzi. Jego cisza jest przestrzenią, w której człowiek ma nauczyć się budzić. Bo człowiek trwa - jak kamień, który pamięta dotyk rzeźbiarza bardziej niż własny kształt. Oddycha, bo dech został mu dany. Kocha, bo serce jest konstrukcją zbyt piękną, by mogło powstać z próżni. Pisze, bo w każdej literze szuka alfabetu, którym został stworzony. A jednak głęboko, w tej maszynie z bólu i światła, coś zaiskrza. Nie bunt nicości, lecz bunt dziecka, które zgubiło drogę do domu i wciąż nosi w kieszeni klucz - choć zapomniało, gdzie są drzwi. To nie przypadek wypowiada w nim „jestem”. To stworzenie - obdarzone wolnością tak ogromną, że może zakwestionować własne pochodzenie. I gdy absurd unosi głowę i śmieje się światu w twarz, a człowiekowi drży ręka - w tym drżeniu, w tym śmiechu, słychać echo dłoni, które ulepiły go z chaosu jak z mokrej gliny. Człowiek. Krucha konstrukcja. Boski szkic. Dziecko zgubione w świecie zbyt szerokim dla jednego serca, a jednak -  pod skórą nosi odcisk palca Stwórcy.        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...