Tato

[Klaudia Gasztold]

potłuczone szkiełka na krawędzi ulicy
deszcz pada coraz bardziej
w zimnie świata zabłąkana
samochód odjechał wraz z nim ojcowskie ciepło

 

przez pola na boso dążyła daleko za horyzont
we mgle słychać tłuczenie butelek
nocne kłótnie i znany płacz dziecka

 

promień słońca przebił grubą błonę ospałych chmur
chwila zapomnienia aby spłodzić nadzieję

wylała ostatnie łzy w płaszcz swojego mistrza

nadał jej imię podał serce na dłoni
progres życiowy utkał na duszy i uśmiech się zrodził
w drewnianej chatce ani śladu po stłuczonych szkiełkach

 

na autostradzie zysku w pędzie chcenia
zginął w zderzeniu z własnym ego
neofita i dawca nasienia
zakopany jak pies na bagnach przy lesie
zapomniany na własne życzenie

 

dziewczyna kochana kochać potrafi
daleko od traumy jest już bezpieczna
wśród tańca i śpiewu
gdzie miłość jest celem 
gdzie miłość jest drogą

 

KLAUDIA GASZTOLD

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Klaudio, to zapadnie mi w pamięć ma zawsze. 

 

B.poruszający wiersz. J.