Zimny ogień

[tomass77]

strzeliste wzory 

jak śniegowe płatki tworzy

migotliwie, bezładnie rozrzuca

rozpycha na boki cienkie nitki

jest wtedy twórcą 

Wielkiego Wybuchu

 

trzymany za druciany patyk

czuje się nieswojo

gdy chcą go wypalić 

pozbawiając siebie

 

woli leżeć miesiącami 

na ceracie z gazety

chroniącej kuchenną szafkę 

przed kurzem

 

wysycha tam sobie spokojnie

z podłości i wszystkiego co ludzkie

to jego ulubiony stan

uśpionej gotowości

niedługo się pożegnamy

myśli 

 

a gdy wreszcie zabiją zegary

a za oknem wybuchnie hasło wojny

zabierają go nad wannę 

bezlitośnie rozpalają jego duszę 

która gaśnie ostatnim światłem 

w blasku rozradowanych oczu

 

przestaje być sobą 

a staje się cienkim zimnym prętem

ze zwęgloną żarzącą się ledwo

poświatą

Edytowane 26 Stycznia 2019 przez tomass77 (wyświetl historię edycji)

[WarszawiAnka]

Bardzo ciekawy, ale bez tytułu niezrozumiały. To pokazuje, jaką rolę odgrywa tytuł. :) 

Lubię zimne ognie, ale Ty uzyskałeś niezwykły wgląd w ich naturę.

Wiersz można różnie interpretować.

 

Pozdrawiam

[wjola]

właśnie piszę 

"wciąż  zapalam się  jak zimne ognie"

więc niesamowicie ucieszył mnie ten wiersz :)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tu coś wg mnie nie gra

i jest kilka literówek 

pozdrawiam :)

[tomass77]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję bardzo za obecność i uwagi. Pozdrawiam

[tomass77]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Serdecznie dziękuję, oczywiście ten tytułowy zimny ogień jest pretekstem do powiedzenia czegoś więcej. Pozdrawiam ciepło. 

[WarszawiAnka]

@tomass77 : Dziękuję. :)