Ptaki

[Skonfundowany]

1-8

Ludzie są jak kawki 
Marna szarość jest ich piór 
Ludzie są jak kawki 
Nie minął z prawdą się profesor N
Ludzie są jak kawki 
On ramię w ramię z nią szedł 
Ludzie są jak kawki 
Krótkie dzioby, szary jest ich wzrok 
*

9-16

Ja krukiem siebie czuję 
Tylko z myśliwymi wciąż szybuje 
Ja krukiem siebie czuję 
Widzisz śnieżne skrzydła moje?
Ja krukiem siebie czuję 
Jej sokoli wzrok do szpiku mnie przejmuje 
Ja krukiem siebie czuję 
Nie pojmują kolorów, które widzę 
*

17-24

Ludzie są jak wróble 
Kawałki brudu na ulicy ich pożywką 
Ludzie są jak wróble 
Kotem na nich będę 
Ludzie są jak wróble 
Prawdą dla nich chleb rzucany 
Ludzie są jak ptaki 
Do policzka przyłożyłem lufę

                                                                                 RG