Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Lubię rozmawiać z wiatrem

Maria_M
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Maria_M

Maria_M

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Chciałam usłyszeć, co wiatr mi powie,
kiedy zobaczy uśmiech na twarzy?
Nic nie powiedział, też się uśmiechnął
i wplótł we włosy świetliki marzeń.

 

A później śmiało, lecz delikatnie 
dotknął policzków, nie bał się wcale,
cicho zanucił znaną melodię,
dłonie obwinął matczynym szalem.

 

Przywołał dawny sielski aromat,
by mi przypomnieć (dziękuję za to)
twarze rodziców i czterech braci,
aż zapachniało drewnianą chatą.

 

Ach, wietrze drogi ja wciąż pamiętam,
w to samo miejsce wracam co roku,
bardzo się cieszę, że też tu jesteś,
a teraz wysusz łzę w moim oku.

 

10.12.2018r.

 

 

 

 

Edytowane przez Maria_M (wyświetl historię edycji)
6
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zwabił mnie tytuł, wiersz jest piękny ale akurat cytowany fragment skierował moje myśli na inne tory. Teraz dostanę burę :))

Przeczytałam sobie "świetliki marzeń"...i teraz jest doskonały ;)

Uściski i Wybacz :)

Polman

Polman

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Co czuje, gdy patrzę taki obraz?

Przykro mi, ale nie odczuwam nic ślicznego w takich pytaniach:

Co po nas zostanie?

Jaki ma sens to co robię?

 

Tam mieszkają już tylko duchy. I ciężko jest się komuś tu pozbierać, dla kogo to miejsce nie jest obojętnym.

 

Edytowane przez Polman (wyświetl historię edycji)
Maria_M

Maria_M

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Aż się uśmiecham, gdy czytam Twój komentarz, jakbyś delikatniutko pogładziła mnie po sercu:) tak, niezaprzeczalnie lubimy to samo. Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Maria_M

Maria_M

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie przesadzaj Polman, głowa do góry, podobne widoki są częścią naszego źycia, są nieuniknionymi elementami przeszłości. Wiem, że budząc wspomnienia, często przywołują smutek, nie za tym, co było, tylko, co teraz jest, w tym miejscu, gdzie nas nie ma. Na szczęście w moim domu rodzinnym tętni życie, ponieważ mieszka tam brat z całą rodziną. Ale opustoszałych domów jest bardzo, bardzo dużo. I tylko wiatr tańczy, pająki i kurz.

Pozdrawiam :) uśmiechnij się

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Przeznaczenie

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @huzarc Ten wiersz nie jest dla mnie o przeznaczeniu, a już na pewno nie o jakiejś wyższej konieczności. Bardziej o pamięci, która wraca nocą - o obrazie, który nie chce odejść i który człowiek nosi w sobie dłużej niż trwa sama walka.
    • Migrena
      Gdzie to ciastko, które zjadłam

      Przez Migrena · Opublikowano

      @EsKalisia   intrygujący wiersz.   motyw sprzecznych pragnień, rozdwojenia woli, paradoksów ludzkiego chcę i nie chcę to temat bardzo klasyczny. Kilku wielkich filozofów zajmowało się nim.   Kierkegaard  pisał o człowieku jako istocie „syntezy sprzeczności” - między skończonością a nieskończonością, wolnoscią a koniecznością, pragnieniem wiary i niezdolnością do niej.    Hegel traktował sprzeczność jako motor rozwoju świadomości - chcę to teza, nie chcę to antyteza.   wiersz jest metafizyczną listą pragnień, które wzajemnie się wykluczają. to nie chaos, lecz metoda.   paradoksy ujawniają strukturę podmiotu rozdartego między sprzecznymi wartościami.   mnie się podoba rozumowanie typu - być częściowo w ciąży, ale podczas gdy Twój wiersz zawiera sprzeczności możliwe, to sprzeczność o ciąży jest z punktu widzenia filozofii niedopuszczalna.     fajny wiersz.    
    • Omagamoga
      Przeznaczenie

      Przez Omagamoga · Opublikowano

      ja to bym opisał bardziej z nutą gniewu i chwały. nie godzi się jeździć komuś czołgiem po podwórku .
    • Wiesław J.K.
      Samotność ma kształt człowieka

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      @Whisper of loves rain Jest zatem ambiwalentnym elementem ludzkiego losu. - tak jak każdy człowiek, chyba...nie znam się na tym, no może trochę :-)))))))
    • Berenika97
      Pytanie o Hioba

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Bardzo dziękuję! Dziękuję za zrozumienie tego zamiaru – że symbole miały być gęste i pojemne, nie dekoracyjne.   @Simon Tracy Dziękuję za takie słowa. Bo znaczy to, że coś w nim zagrało tak, jak powinno. Dziękuję za to, że mi to powiedziałeś. @Alicja_Wysocka Nie przepraszaj bo cudnie się rozgadałaś. Rozgaduj się, bo bardzo lubię Ciebie czytać - zawsze tam mądrze i empatycznie piszesz. Dziękuję za przeczytanie, i za tę mądrą myśl teologiczną, i za zrozumienie. To, że przypomnisz o rozróżnieniu między Bogiem a Szatanem w Księdze Hioba – to ważne. I ta obserwacja o naszych czasach, gdzie przypisujemy Bogu ból, a złu szczęście – pokazuje, że wiersz koresponduje z tamtą historią. Dziękuję za to, że widzisz to tak jasno. @Migrena Dziękuję! "Absentia dei" – to słowo uderzyło jak dzwon. Czytając Twoją analizę, czułam, że widzisz dokładnie to, co leżało pod powierzchnią wiersza: nie żadne przesłanie, lecz medytacja nad milczeniem, nad tym, co zostaje, gdy Bóg wydaje się być jedynie biernym świadkiem. Dziękuję za tak głęboką i trafną analizę. @violettaBardzo dziękuję! Mam taką nadzieję. :))) @lena2_ Bardzo dziękuję za tak miłe słowa, bardzo się cieszę, że się spodobał. :) @viola arvensis@infelia@Rafael MariusSerdecznie dziękuję! 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...