Zgłoś

Jak krople deszczu na szybie — tak łzy gorzkie po twarzy dziecka spływają, gdy, rozżalone, za swą matką płacze. Serce w nim krzyczy i w piersi się szarpie — jak liść w czasie burzy, co w ziemię się wczepia. A matki już nie ma. Zniknęła — na zawsze. Lecz duch jej wciąż czuwa — w spojrzeniu, w snach drzemie. Głos jej jakby szeptał wśród ciszy, jak mgiełka — z nieba chyba mówi: „Już dobrze, to sen…” I choć świat się zmienił, pustka boli bardzo, to dziecko powoli bez niej żyć się uczy — z cieniem jej dłoni na swoim ramieniu, z ciepłem jej szeptu w duszy, co pamięta. Bo miłość nie znika — ona trwa, wciąż cicha, jak gwiazda poranna, która gładzi sen.

@Bożena De-Tre  piękny komentarz dzięki

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... Hiala.. i boli.. i nie boli... przecież nie idziemy w życiu tylko przez ból... :) To nas wzmacnia, tak mi sie wydaje. Pozdrawiam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pocieszny "kawałeczek"...... :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... mnie także nie... :) @Czarek Płatak... "Lato w górze", czyli na drzewach...dzieciństwo, lub młodość. Wspomnkowy, bardzo przyjemny wiersz. Tam, w górze, można się skryć.. przed kuźnią.. :) ale nie do końca, bo dźwięki kucia niosą się wokół... Też wdrapywałam się za dzieciaka na wysokie drzewa, a potem nie wiedziałam, jak zejść. "Przedwieczory"... :) fajne, plus kubek z porzeczkami, mniamm. .. maleńka sugestia, za..jak.. może lepiej.. gdy (?) Pozdrawiam.