samo życie

[Danuta Brodziak]

Jest jesień Andrzejki i Mikołaja                                                       
swym bliskim dziadkowie prezenty pragną dać.
Szukają w sklepach i internecie.

 

Skrzętnie upominki przed małolatami                             
przechowujemy by się do nich nie dobrały

i niespodziankami na święta zostały.

 

Drzewko żywe w grudniu kupujemy 
ustroić w bombki i ozdoby trzeba 
zaprosić gości i rodzinę                                                                    
oraz wędrowca pod dach wpuścić
by w tym dniu nikomu nie zabrakło chleba.

 

Potem Nowy Rok w wiwatach przyjmujemy
życzymy szczęścia na następny rok.
Marzymy by ludziom uchylić nieba 
i radość weszła w ich dom .

 

Po paru tygodniach zapominamy 
o radości i szczęściu dla braci swych
stajemy się obojętni i zarozumiali
i za nic mamy rodaków swych .

 

Potem Wielkanoc i zajączek ,dyngus też
wszyscy biegamy uszczęśliwieni .
Radośni dumni szczęśliwi znów.

 

Mijają szybko dni świąteczne                                                             
i znowu szarość zwykłych dni.
I znów stajemy się znerwicowani, 

zobojętnieni na Braci swych.

 

Dlaczego my się nie szanujemy
i o siebie nie dbamy
czyżbyśmy od pokoleń 
Katolikami nie zostali?