Pan Czesio czeka na Stwórcę

[Wojciech Bieluń -Targosz]

nadsłuchiwał
nie nadchodził
jakby ustalał strategię
uwikłany w ciszę
która przygniatała jego umysł
pragnął jedynie łaskawego wschodu
żył w pustce
w krajobrazie bez koloru
dobiegał kresu i wciąż dążył
do Miejsca choć nie wiodły
tam znaki
był spragniony wiedzy
o  niepojętym zapisanym w katalogu
spraw dziwnych
nurtowało go pytanie
o sens właściwego słowa
czekał w cieniu
na granicy jasności i cienia
ale cisza nie uczyniła dżwięku
odpowiedziała niczym

[beta_b]

Zatrzymał. Moja babcia długo przed śmiercią mówiła, że czeka i że jest zmęczona. Bardziej czekała na śmierć niż żyła, ale wyjałowiła się z innych sensów i stąd pustka. Może to klucz do tego czekania. bb

[Wojciech Bieluń -Targosz]

Czesio jeszcze nie umierał, był jeszcze przed kresem, chciał się dowiedzieć o sensie słowa życie. Pozdrawiam. Dziękuję za komentarz

[beta_b]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może nieprecyzyjnie się wyraziłam: ona nie czuła sensu życia. Była w świetnej kondycji, do śmierci jeszcze sporo. Ale dopadła ją pustka i depresja. 

Komentarz powyżej - coś mi w nim nie gra. To nie obserwacja. Wybacz, nie czuję go; wg mnie albo temat wymyślony i przekazuje teorię, albo błędna interpretacja. bb

[Wojciech Bieluń -Targosz]

dziękuję za głos