Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

po mojej śmierci
co się stanie z obrazami
które są we mnie

nie sądzę żeby w trumnie
położono je obok
po co mi one

nie trafią też do czyśćca
po co one tam sceptykowi
komukolwiek
po co

wierzę w ostateczność
śmiertelnego rozstrzygnięcia
wszechświat mej świadomości runie
rozsypie się

i może tylko znajdzie ktoś
płatek – kolec – okruszynę
we wspomnieniu
w wierszu

Opublikowano

Cóż, rożnie się bronimy przed przemijaniem, niekiedy nawet wierszami...
ten ma coś w sobie
moim zdaniem "po co mi one"w 2. zwrotce i "po co" w 3. nie są potrzebne, nie wnoszą nic nowego i nieco przynudzają
4. zwrotka: "ostateczność śmiertelnego rozstrzygnięcia
wszechświat mej świadomości" - nagromadzenie "trudnoczytajnych":)) słów i brzmi trochę patetycznie
zaimki dzierżawcze - za dużo, w ogóle można z nich tu zrezygnować, nada to bardziej uniwersalnego charakteru bo przecież skoro coś śmiertelnie ostaecznego dotyczy Pana to może innych też
pozdrawiam

Opublikowano

jezeli wiersz farmazoniasty, to sie idzie na koniec, bo tam winna byc niespodzianka, tutaj takowej nie bylo... znaczy sie moja opinia brzmi podobnie, jak Uzytkowniczki Ona Kot: nic ciekawego... nawet jeszcze gorzej.


regards.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Farmazoniasty - nareszcie ktoś nazwał.
W kwestii formalnej - wiersz może nieść poetykę holistycznie, wtedy ogonek zawny puentą nie jest konieczny.

Wszystkim za poczytanie serdecznie dziękuję, tym zaś, którzy skomentowali krytycznie - dziękuję podwójnie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...